Θα σας επιλωβεύω ες αεί.

Πινώδεις οχευτικοί, μολόβροι! Θύλακες, που θρασύμυθα κασαλβάζετε!
Αενάως σιληπορδέυετε, ονοκινδήδες! Κοπρόστομοι νωδόγεροι, πελεθόβαβοι που περιπρωκτιάτε.
Θρασυμαχειοληψικέρματοι απατεώνες, που κιναβράτε.
Τανύγλωσσοι σιναμωροί λωβητηρείτε μαργείτες!
Αλλά νηλιποκαιβλεπελαίοι θα μείνετε όλοι, πανουργιππαρχίδες. Νωκαρώδεις γάστερες, που καθηδύνετε.
Λωβεύετε τον λαόν. Και αυτός ο αφέδρων ο χοντρός, ο έκαυλος, έρχεται η ώρα που θα σκυζάει.
Οι ακρόψωλοι πολιτικοί, που με κλασαυχενισμό εισέρχονται στην Ελληνική βουλή, οι λημαλέοι ιπποβίνοι, το μόνο που επιθυμείτε είναι να γαμψωνυχοπαντοφιλαρπάσετε.
Εκκορακίζω σας, μαψίλογοι, στις σκωραμίδες που λέτε σπίτια σας να απεμέουν βδελύγματα και μίνθους να γεμίζουν.
Δέφετε κολούροι, νηπύτιοι.
Δυσγέρων φαίουρος βάτης να σας αποσπερμαίνει. Κινησίες!

Θα σας επιλωβεύω ες αεί.

(όποιος επιθυμεί μετάφραση να στείλει προσωπικό μήνυμα)

Debate 2015

Το να παρακολουθείς το debate των "αρχηγών" (σαν ινδιάνοι αρχηγοί), είναι μάλλον ένδειξη ότι δεν έχεις ιδέα για το τι αντιπροσωπεύουν τόσα χρόνια, για το τι έχουν κάνει, ποια είναι τα έργα τους και ποια τα αποτελέσματά τους.
Μάλιστα, έχοντας ακούσει τόσες προεκλογικές ομιλίες και έχοντας δει στην πράξη όλα όσα έχουν γίνει (ή μάλλον δεν έχουν γίνει), σε καθιστά αυτομάτως και συνυπεύθυνο της δικής τους προδοσίας της χώρας.
Έχει ακουστεί πολλές φορές, ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για την παρέμβαση ξένων δυνάμεων στην κυβέρνηση αυτού του τόπου (και δεν μιλάω για την άμεση παρέμβαση του Δ.Ν.Τ. και των εταίρων), αλλά δεν είναι απόδειξη το αποτέλεσμα των ενεργειών όλων αυτών που έχουν κυβερνήσει και έχουν φτάσει την χώρα στο σημείο που βρίσκεται τώρα;
Και να μην μιλήσω για τις τράπεζες που είναι ιδιωτικές και αν χάνουν λεφτά, θα πρέπει από τα κεφάλαια που έχουν αντλήσει τόσα χρόνια να καλύψουν την χασούρα τους και όχι να αναγκάζουν (νταβατζηλίδικα) να πληρώσει ο λαός της χώρας.
Μιλάω αυτή τη στιγμή για όλους αυτούς που έκατσαν να δουν το debate. Το στημένο παιχνίδι στην δική τους σκακιέρα.
Μιλάω για όλους αυτούς που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν το ένα ή το άλλο κόμμα, κάτι σαν να επιλέγουν αν θέλουν να πεθάνουν από αυτόματο ή ημιαυτόματο όπλο. Κάτι σαν να λέμε, αποφασίσανε ότι χρωστάς και σου δίνουν την επιλογή να πληρώσεις με το δεξί ή το αριστερό χέρι.
Αυτή είναι η επιλογή που έχουμε με το debate και με τους πολιτικούς που έχουμε "διαθέσιμους". Πολιτικοί οι οποίοι δεν θα άντεχαν ούτε πέντε λεπτά (διάολε, ούτε σε μία πραγματική ερώτηση) σε ανοικτή συζήτηση με πραγματικό κόσμο, με πραγματικά προβλήματα και με πραγματικές ερωτήσεις.

Αλήθεια, αν τώρα έβγαινε ένας από όλους αυτούς τους άρπαγες και έλεγε ότι "λεφτά υπάρχουν" θα τον ψηφίζατε; Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα τον ψηφίζατε.
Και μετά θα φωνάζατε και θα κάνατε απεργίες (ανάλογα με τον αν θα ήταν αριστεροί ή δεξιοί, η κεντρώοι ή εξωγήινοι ή και εγώ δεν ξέρω τι)
 
Τελικά ξέρει ο λαός τι ακριβώς θέλει; Και αυτό έρχεται σε πλήρη σύμπνοια με αυτό που είναι καλό για την χώρα;

Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι που πέρασε είχα μια συζήτηση με έναν στενό συγγενή, ο οποίος παρ' όλη την μεγάλη ηλικία του, μου δήλωσε ευθαρσώς ότι θα ψηφίσει Ν.Δ. γιατί αυτό είναι παράδοση. Κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης ένα πράγμα. Με βιάζει ο θείος μου, αλλά επειδή το έχω συνηθίσει πια, σχεδόν μου λείπει όταν δεν γίνεται. Τώρα τι μπορώ να πω για αυτόν τον άνθρωπο, και τι να πω αν ήθελε να δει το debate; Ας το δει, έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να αφαιρέσω το δικαίωμα από κανέναν να βγάλει τα μάτια του. Βέβαια υπάρχουν και εταίροι σκεπτικιστές, οι οποίοι για διάφορους λόγους που αν και μπορώ να φανταστώ δεν τους δέχομαι (περιέργεια, αντίδραση, για να βρίσουν ή οτιδήποτε άλλο), κάθισαν και είδαν το "debate", και απεφάνθησαν το εξής: "Θα ήθελα να έχω ένα όπλο και να μπορώ να είμαι εκεί και να τους πυροβολήσω όλους!" Όταν λέει όλους, μου επισήμανε με ένταση ότι συμπεριλαμβάνει και τους δημοσιογράφους (τραμπούκους, εγκάθετους, πληρωμένους κλπ. κλπ. και κατά τα λόγια του ίδιου, αλήτες ρουφιάνοι!)





Πάντως στο κάτω κάτω, δεν νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε νοήμον, ξέροντας το παρελθόν του τόπου του, την ιστορία και την παρούσα κατάσταση δεν είναι σε θέση να ξέρει τι θα πει ο κάθε ένας από τους παρευρισκόμενους σε μια τέτοια "παράσταση". Διάολε, κανονικά θα έπρεπε να είμασταν σίγουροι και για το μέλλον με τρομακτική ακρίβεια, υπολογίζοντας τι θα γίνει αν βγει ο κάθε πολιτικάντης στην εξουσία.
Δηλαδή τι περιμένετε, όταν θα γίνουν εκλογές, την άλλη μέρα να μην χρωστάει κανείς πουθενά, να έχουμε εσωτερική παραγωγή, να ξαναγυρίζουν οι εισαγωγές και οι εξαγωγές στα επίπεδα των παχιών αγελάδων, να μην υπάρχει έγκλημα, να μην υπάρχει καθόλου ανεργία και να κάνει και καλό καιρό. Το τελευταίο σίγουρα θα το χρωστάμε στην εκλεγμένη κυβέρνηση.

Και για όσους είδαν το debate, είτε γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, είτε γιατί ήθελαν να δουν πως θα είναι τα μούτρα των πολιτικών, είτε για να πάρουν απαντήσεις, τους λέω ότι θα μπορούσαν να περάσουν πολύ πιο εποικοδομητικά την ώρα τους.
(Σχετικά με τα μούτρα των πολιτικών όμως, και των δημοσιογράφων, οφείλω να πω ότι φτάσαμε σε χολιγουντιανά επίπεδα!!! Κούκλες και κούκλοι!!!)

Όσο δε για όσους περίμεναν απαντήσεις, υπάρχει ένας πίνακας στο διαδίκτυο τον οποίο μπορείτε να ψάξετε εύκολα όπου με τέσσερεις κολώνες και καμιά δεκαριά προτάσεις (ανά κολώνα) μπορείτε να ακούσετε (ή και να πείτε) τα πάντα φτιάχνοντας ακτοντάδες προτάσεις, εννοώντας ΤΙΠΟΤΑ!

Καλή ανάγνωση!

Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ
ο Έλληνας «Ράμπο»

«...Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Οι Εισβολείς, υπό αμερικανική πολιτική και στρατιωτική κάλυψη, βομβαρδίζουν την Κύπρο, Ιούλιος 1974Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.

Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Αμερικανικό άρμα του Τουρκικού Στρατού Εισβολής, κεραυνοβολημένο από ελληνικό ΠΑΟ! Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.
Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!
Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!

Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!

Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Εισβολείς στην Κύπρο με αμερικανικό οπλισμό... Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ".
Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή - όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας - με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον - εν ζωή τότε - Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»

Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου,
που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ - ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ

Αφιερωμένο στα αδέρφια μου.

Μην το διαβάσετε απλά, ζήστε το και κάντε το δική σας πραγματικότητα.

 ΣΤΥΛΙΤΗΣ 

Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!

Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!

Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.

Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού,

η λεφτεριά η δικιά του θα ναι λεφτεριά σου,

κι ανάγκη πια δε θα χεις κανενός Θεού.

( ΑΠΟ ΤΑ "ΠΟΙΗΤΙΚΑ" ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ)

Οί Βαλκυρίες

Στίς πρώτες γερμανικές γλώσσες, Βαλκυρίες σημαίνει: «αύτές πού διαλέγουν τούς μελλοθάνατους» στα πεδία τών μαχών. Δέν ξέρουμε πῶς τίς φαντάζονταν οί Γερμανοί κι οί Αύστριακοί. Σύμφωνα μέ τή νορβηγική μυθολογία, είναι όρατές παρθένες, πού κραδαίνουν όπλα. Συνήθως, ήταν τρείς τόν αριθμό, άν καί στίς Ἑδδες αναφέρονται περισσότερα από δώδεκα όνόματα.
"Επαιρναν τίς ψυχές τῶν σκοτωμένων ως τό πεδίο τής μάχης καί τίς μετέφεραν στὸν έπικό παραδεισο τού Οντίν. Ἐκεί, στήν αίθουσα τής Σφαγής, στή Βαλχάλλα, πού τή χρυσαφένια της όροφή φώτιζαν γυμνά σπαθιά κι
όχι λάμπες, μάχονταν οί πολεμιστές αν τα χαράματα ώς τή δύση. Τότε όσοι είχαν σκοτωθεί ξαναγύριζαν στή ζωή κι όλοι τους έπαιρναν μέρος σέ μια θεία γιορτή, όπου τούς πρόσφεραν τό κρέας ἑνὸς αθάνατου κάπρου καί ύδρομέλι
μέσα σέ κέρατα πού δέν άδειαζαν ποτέ. Φαίνεται ότι ή ίδέα μιας ατέλειωτης μάχης προερχόταν απ' τούς Κέλτες.

“Ενα αγγλοσαξονικό ξόρκι για τούς ξαφνικούς σουβλιστούς πόνους, περιγράφει τίς Βαλκυρίες, χωρίς να τίς κατονομάζει. Οί στίχοι, όπως τούς έχει μεταφράσει ὁ Στόπφορντ Α. Μπρούκ, είναι οί ἑξής:

«Δυνατά, ώ πολύ δυνατά», φώναζαν τρέχοντας καβάλα πάνω απῦ τή γή.

"Αγρια είχαν καρδιά, τρέχοντας πανω ως τό λόφο
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Γιατί οί παρθένες οί δυνατές έβαλαν τά δυνατά τους...

Τό όνομα Βαλκυρία, μέ τήν έξάπλωση τού Χριστιανισμού, έκφυλίστηκε. Στή μεσαιωνική Αγγλία, ένας δικαστής έκαψε πάνω σέ παλούκι μιαν άτυχη γυναίκα, πού κατηγορήθηκε σάν Βαλκυρία, δηλαδή σάν μάγισσα.

(ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΩΝ ΟΝΤΩΝ" Χορχε Λουις Μπορχες. Εκδόσεις LIBRO)

Το κάρβουνο και το διαμάντι

Μέχρι περίπου τον μεσαίωνα μεσουρανούσε η τέχνη της αλχημείας (Αλχημεία, το Κλειδί των Μυστηρίων. Εκδόσεις Ανιχνευτές.σελ. 80-85.) , κάτι σαν την σημερινή χημεία. Σε αυτήν την τέχνη, κυρίαρχο όλο έπαιζε η χρήση διαφόρων υλικών και κυρίως των μετάλλων. Εξ' άλλου δεν διαφέρει πολύ η όλη διαδικασία από την μετατροπή του σιδήρου σε ατσάλι και η μορφοποίησή του σε Σπαθιά ή άλλα αντικείμενα. Αν και απλή η διαδικασία της μετατροπής του σιδήρου σε ατσάλι, θερμαίνοντας τον σίδηρο και μετά την μορφοποίησή του η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, εν τούτοις, δεν ήταν τέχνη η οποία ήταν εύκολη.

Σε αντίστοιχες μετατροπές με κυρίαρχη αυτή της μετατροπής μετάλλου σε χρυσό, καταπιάνονταν οι αλχημιστές κάποιου επιπέδου μέχρι και την εποχή του μεσαίωνα. Η ίδια αυτή η μετατροπή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την ιατρική, την χημεία, την μεταλλουργία, αλλά και σε ένα διαφορετικό επίπεδο, την μετατροπή έμψυχου υλικού σε κάτι διαφορετικό. Χρησιμοποιώντας την τεχνική της εκπαίδευσης, τρόπον τινά, μπορεί κάποιος να μετατρέψει ένα άγριο ζώο σε κατοικίδιο. Τα παραδείγματα εδώ μπορούν να είναι άπειρα και σίγουρα πολλά από αυτά είναι αποτέλεσμα αφ' ενός της αλχημικής και μαγικής τέχνης αρχαιοτάτων χρόνων και αφ' εταίρου της τεχνολογικής εξέλιξης που έχει προκύψει μετά την βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα.

Έτσι η σχέση μεταξύ δύο διαφορετικών συστατικών μπορεί να έχει την ίδια βάση, αλλά να πρόκειται για δυο πολύ διαφορετικά τελικά υλικά. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την περίπτωση του διαμαντιού και του κάρβουνου. Το κάρβουνο και το διαμάντι αποτελούνται από την ίδια μοριακή σύσταση, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι και το κάρβουνο και το διαμάντι είναι στην ουσία το ίδιο ακριβώς υλικό. Το μόνο το οποίο αλλάζει είναι η δομή των μορίων στο κάθε ένα. Το διαμάντι έχει τα μόριά του τέλεια ευθυγραμμισμένα μεταξύ τους, ενώ στην περίπτωση του κάρβουνου,τα μόρια βρίσκονται σε μια άτακτη διάταξη. Για να γίνει η μετατροπή του κάρβουνου σε διαμάντι, πρέπει να επέλθουν μεγάλες αλλαγές σε επίπεδο χρόνου, πιέσεων και ζύμωσης, τέτοιες που δεν είναι εφικτό να γίνει από ανθρώπινο χέρι. Ο χρόνος που απαιτείται μπορεί να είναι της τάξεως των χιλιάδων ή εκατομμυρίων ετών και οι πιέσεις τέτοιες, που μόνο οι ογκόλιθοι της γης να μπορούν να προσφέρουν συνεπικουρούμενες από την ελκτική και μαγνητική ενέργεια της γης.

Αντίστοιχα, και ο άνθρωπος εξελίσσεται συνεχώς σε μια ατέρμονη διαδικασία μεταστοιχείωσης ή μετουσίωσης. Είναι τόσα πολλά αυτά τα οποία θα πρέπει να εναρμονιστούν στο ον άνθρωπος, που είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτή η αλλαγή να γίνει σε μια μόνο ζωή. Αρχίζοντας εσωτερικά στον άνθρωπο, θα πρέπει όλα όσα βρίσκονται μέσα στην ψυχοσύνθεση και το μυαλό του ανθρώπου να μπουν σε τέλεια τάξη, έτσι ώστε η ζύμωση που θα επέλθει από αυτή την αλλαγή να αντικατοπτριστεί και το εξωτερικό περίβλημά του. Αν και εφ' όσον ο άνθρωπος μπει σε αυτήν την διαδικασία της μετουσίωσης σε κάτι καλύτερο, πιο καθαρό, πιο κρυστάλλινο, τότε αυτή η αλλαγή θα επιφέρει και τις αντίστοιχες αλλαγές στο ίδιο του το σώμα. Δεν είναι εξ' άλλου λίγες οι αναφορές από την ιατρική και επιστημονική κοινότητα, ότι η ψυχολογία έχει την δυνατότητα να θεραπεύει το σώμα (Όταν ο νους θεραπεύει το σώμα, Manning Matthew, εκδόσεις Καστανιώτη - Επίδραση Placebo - Κβαντική Βιοανάδραση - Η Lissa Rankin, κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης ομιλίας της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης TED, εξήγησε την επίτευξη θεραπείας με τη σκέψη και μόνο.)

Θέτοντας τον άνθρωπο στην διαδικασία της μετουσίωσης, ξεκινάει μια αλχημική μετουσίωση, η οποία μετατρέπει τον άνθρωπο σε "μετάνθρωπο", σε διαμάντι, κάνοτάς τον έτσι διαυγή, μεγάλης αξίας και συμπαγή, όσο το ίδιο το διαμάντι. Τέτοια παραδείγματα έχουμε άπειρα στην χώρα μας, όσο και αν φαίνεται αυτό περίεργο ή αδύνατο. Αρκεί κανείς να σκεφτεί τους μύριους φιλοσόφους και επιφανείς της αρχαίας Ελλάδας, και θα καταλάβει αμέσως.

Βέβαια, για να γίνει αυτή η τεράστια αλλαγή, προϋποθέτει τουλάχιστον την εκ του ανθρώπου αποδοχή και θέληση για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε, αυτό είναι μάλον μη αποδεκτό, και υπάρχουν πολλοί πολέμιοι αυτής της διαδικασίας.

Αν φανταστεί κανείς την συσχέτιση της κατάστασης του διαμαντιού με την κατάσταση του μετουσιωμένου ανθρώπου, ή "μετανθρώπου", θα δει πάρα πολλές ομοιότητες (όχι λιγότερες από αυτές του κάρβουνου με τον πρωτόγονο, ή μη εξελιγμένο άνθρωπο). Πόσο πιο συμπαγές είναι το διαμάντι από έναν Δράκοντα, ή έναν Λεωνίδα και πόσο διαυγέστερο μπορεί να είναι το διαμάντι από έναν Αριστοτέλη ή έναν Σωκράτη ή έναν Σοφοκλή;

Το δύσκολο είναι και θα παραμείνει η διαδικασία της μετάλλαξης, η οποία εκτός από χρονοβόρα είναι και απολύτως πιεστική, αφού η αντιστοιχία των πιέσεων της μετάλλαξης του διαμαντιού υφίσταται στην μετατροπή του ανθρώπου σε "καθαρό άνθρωπο". Και ποια η διαφορά της πίεσης του διαμαντιού από τα υπόλοιπα υλικά σε σχέση με την πίεση που υφίσταται ένας τέτοιος άνθρωπος από το ίδιο του το περιβάλλον, το οποίο δεν θα δεχτεί αμαχητί αυτή την εξέλιξη, αφ' ενός λόγω του νόμου της αδράνειας και αφ' εταίρου της αντίστασης των ιδίων ανθρώπων από τον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα:

---

ΠΛΑΤΩΝ - ΠΟΛΙΤΕΙΑ - Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ
Μετὰ ταῦτα δή, εἶπον, ἀπείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν
ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας. ἰδὲ γὰρ
ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει, ἀναπεπτα-
μένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν
τὸ σπήλαιον, ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ
σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας, ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ
[514b] πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ
ἀδυνάτους περιάγειν, φῶς δὲ αὐτοῖς πυρὸς ἄνωθεν καὶ πόρ-
ρωθεν καόμενον ὄπισθεν αὐτῶν, μεταξὺ δὲ τοῦ πυρὸς καὶ
τῶν δεσμωτῶν ἐπάνω ὁδόν, παρ’ ἣν ἰδὲ τειχίον παρῳκο-
δομημένον, ὥσπερ τοῖς θαυματοποιοῖς πρὸ τῶν ἀνθρώπων
πρόκειται τὰ παραφράγματα, ὑπὲρ ὧν τὰ θαύματα δεικνύασιν.


Ὁρῶ, ἔφη.

Μετάφραση

Ύστερ' από αυτά, είπα, δοκίμασε να απεικονίσεις την ανθρώπινη φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία της πλάθοντας με το νου σου μια κατάσταση όπως η ακόλουθη. Φαντάσου δηλαδή ανθρώπους σ' ένα οίκημα υπόγειο, κάτι σαν σπηλιά, που το άνοιγμά της, ελεύθερο στο φως σε μεγάλη απόσταση, θα απλώνεται σε όλο το πλάτος της σπηλιάς, και τους ανθρώπους αυτούς να βρίσκονται μέσα εκεί από παιδιά αλυσοδεμένοι από τα σκέλια και τον αυχένα ώστε να μένουν ακινητοποιημένοι και να κοιτάζουν μόνο προς τα εμπρός χωρίς να μπορούν, έτσι αλυσοδεμένοι καθώς θα είναι, να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους· κι ένα φως να τους έρχεται από ψηλά κι από μακριά, από μια φωτιά που θα καίει πίσω τους, κι ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, στην επιφάνεια του εδάφους, να περνάει ένας δρόμος· κι εκεί δίπλα φαντάσου ένα τειχάκι χτισμένο παράλληλα στο δρόμο σαν εκείνα τα χαμηλά παραπετάσματα που στήνουν οι ταχυδακτυλουργοί μπροστά στους θεατές για να δείχνουν απο 'κει τα τεχνάσματά τους.

Το φαντάζομαι, είπε.

---

Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι παρόλο που υπάρχουν παράλληλα και κάρβουνα και διαμάντια, και ενώ ουσιαστικά αποτελούνται από το ίδιο υλικό, λίγοι είναι αυτοί που μέσα από την διαδικασία της μετάλλαξης αυτής έχουν καταφέρει να φτάσουν στα ανώτερα επίπεδα της κατάστασης που μπορούν να φτάσουν.

Δεν φτάνει να είσαι κάτι, πρέπει αυτό το κάτι να το μεταλλάξεις στο καλύτερο.

Η τραγωδία του Αριστείδη του δίκαιου.

Είναι πολλά εκείνα τα οποία κάνουν τον Έλληνα αυτό που είναι. Αν ξεκινούσα να αραδιάζω τα γνωρίσματα και χαρακτηριστικά του Έλληνα θα ήθελα μια ιστοσελίδα μόνον με αυτά, και αν πρόσθετα και τα επίθετα που του ταιριάζουν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τότε θα έπρεπε να γράψω βιβλίο για να μπορέσω να εκθέσω τα πιο σημαντικά.
 Και πάλι, ο Έλληνας θα αποκτούσε χαρακτηριστικά τα οποία δεν θα είχαν ακόμα όρους να εκφραστούν σε ένα βιβλίο.
Αυτό είναι και εκείνο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την περίπτωση της εκδίωξης του Αριστείδη του δίκαιου από την Αθήνα.
Η ιστορία έχει περίπου ως εξής, χωρίς πολλούς πολλούς σχολιασμούς και γλαφυρότητες:
"Κάποιος Αθηναίος ο οποίος δεν ήταν ικανός στην λάξευση ονόματος επάνω σε ένα όστρακο (θραύσμα πήλινου αγγείου) και ζήτησε από κάποιον άλλο συμπολίτη του να τον βοηθήσει. Ο τελευταίος όταν ρώτησε τον πρώτο για τον λόγο που ήθελε να εξοστρακιστεί ο ο Αριστείδης του Λυσιμάχου,του απάντησε ευθαρσώς ότι του ήταν αντιπαθές και ενοχλητικό το ότι τον φώναζαν "δίκαιο".

Με μία πρώτη ματιά, είναι σαφές ότι αδίκως εξοστρακίστηκε ο Αριστείδης, και οι Αθηναίοι συμπολίτες του τότε, όπως και σήμερα, ήταν υπερφίαλοι και ανισόρροποι. Και πραγματικά, ο Έλληνας δεν έχει τον θεό του. Είναι χαοτικός και ακόμα και τους θεούς που τον προσέχουν είναι σε θέση να βρίζει.
Αλλά από την άλλη πλευρά (ίσως και όχι), ο Έλληνας έχει την θεϊκή ικανότητα να μην δογματίζετε, να μην βάζει παρωπίδες και να είναι αιώνιος νέος. Έτσι, ως ένας έφηβος ο λαός της Ελλάδος (με τα ειδικά αυτά γνωρίσματα αυτού του έθνους, την γλώσσα, την μυθολογία, την ιστορία και τόσα άλλα), θα διαλέξει την αέναη κίνηση και την ακατάπαυστη αλλαγή. Δεν θα δεχτεί ούτε το άτομο μέσα στα ίδια του τα κύτταρα, το οποίο δεν τηρεί τον νόμο της έλλειψης της αδράνειας.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, σε μια ταλάντωση θα μπορούσε να πει κάποιος ή σε μια δόνηση ένας άλλος. Αυτή είναι που της επιτρέπει να μην μένει στάσιμη και να συνεχίζει την πορεία της στο χωρόχρονο.

Πίσω στον Αριστείδη, τώρα θα δούμε από την άλλη πλευρά έναν πραγματικά τίμιο άνθρωπο, ο οποίος έκανε το καθήκον του και ανιδιοτελώς προσπαθούσε για το καλύτερο της πόλης. Και εδώ βρίσκεται και το ασήκωτο βάρος αυτού του έθνους, και οι δύο έχουν δίκιο σε αυτή την περίπτωση. Και όταν και οι δύο έχουν δίκιο, τότε έχουμε τραγωδία. Δεν είναι τυχαίο που αυτό το είδος (και κάθε είδος) θεάτρου γεννήθηκε από αυτόν τον λαό.

Πλούταρχος: Περί ψυχικής γαλήνης.

Πόθεν γε δὴ πρὸς ἀλυπίαν ψυχῆς καὶ βίον ἀκύμονα χρημάτων ὄφελος ἢ δόξης ἢ δυνάμεως ἐν αὐλαῖς, ἂν μὴ τὸ χρώμενον εὐχάριστον ἦ τοῖς ἔχουσι καὶ τὸ τῶν ἀπόντων μὴ δεόμενον ἀεὶ παρακολουθῆ;

---

Οὔτε τα χρήματα, οὔτε ἡ φήμη, οὔτε ἡ δύναμη ἡ πολιτικὴ μποροῦν νὰ συντελέσουν νὰ μένει ἀτάραχη καὶ γαληνεμένη ἠ ψυχή μας, καὶ ἔτσι ἠ ζωή μας νὰ εἶναι χαρούμενη, ἂν δὲν μπορέσουμε νὰ ἐκτιμήσουμε καὶ νὰ χαροῦμε ἐκεῖνα πὄχουμε καὶ νὰ σβύσουμε τὴ φλογερὴ δίψα γι' ἀπόκτηση ἐκείνων ποὺ στεροὺμαστε.