Ότι βλέπουμε, ότι ακούμε, ότι γευόμαστε, ότι μυρίζουμε και ότι αισθανόμαστε με το σώμα μας, δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση του πραγματικού, εκδηλωμένη επάνω στην σφαίρα της φαντασίας. Κάθε τι που υπάρχει γύρω μας, εδράζεται από έναν άλλο κόσμο περισσότερο πραγματικό και πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις που διαθέτουμε. Αυτό δεν είναι κάτι νέο ούτε κάτι πρωτότυπο. Αυτό όμως που συμβαίνει είναι μια ακριβώς ανάποδη παράσταση του ανθρωποκεντρικού τρόπου σκέψης. Το κέντρο του υλικά εκδηλωμένου σύμπαντος μπορεί είναι ο κάθε άνθρωπος, αλλά το κέντρο όλων είναι ο πυρήνας της πνευματικής ύπαρξης.
Σε μια αφηρημένη προσέγγιση, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι άλλο από το όνειρο μέσα στο όνειρο.
Αρχίζοντας από την αρχή και ταυτιζόμενοι κατά μία έννοια με το τρισυπόστατο του Πλάτωνα, Σώμα-Ψυχή-Νους, θα πρέπει κανείς να βάλει στο κέντρο του σύμπαντος, όχι του υλικού, αλλά του σύμπαντος που περιλαμβάνει και τις ιδέες, και τα συναισθήματα, και τα μη από τον άνθρωπο αντιληπτά, την σφαίρα τον Νου. Από εκεί πηγάζει η δεύτερη σφαίρα που είναι η σφαίρα της φαντασίας, όχι τέμνοντας την σφαίρα του Πνεύματος/Νου, αλλά σαν μεγαλύτερη στην οποία περιλαμβάνεται στο κέντρο της η σφαίρα του Πνεύματος/Νου. Και αυτές οι δύο σφαίρες βρίσκονται μέσα στην μεγαλύτερη ακόμα σφαίρα, αυτήν του Σώματος ή αλλιώς της υλικής εκδήλωσης. Μία σχηματική αναπαράσταση είναι τρεις διαφορετικές σε μέγεθος ομόκεντρες σφαίρες.
Αυτές οι τρεις σφαίρες περιλαμβάνουν το σύνολο του σύμπαντος από την αρχή μέχρι το τέλος της δικής μας αντίληψης, αλλά και πολύ πέρα από αυτήν.
Αυτές μπορούν να ονομαστούν ως:
Στην κάθε σφαίρα από αυτές, υπάρχουν διάφορες ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως ακριβώς υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις στον ύπνο: η χαλάρωση, η διαδικασία της μετάβασης στον ύπνο, ο ύπνος, ο βαθύς ύπνος, ο ύπνος REM, ο ελαφρύς ύπνος. Αντίστοιχα οι ενδιάμεσες καταστάσεις των σφαιρών αυτών αλλάζουν ανάλογα με την απόστασή τους από το κέντρο των σφαιρών.
Όσο πιο μακρυά από τον πυρήνα, τόσο περισσότερο χάνονται οι ιδιότητες του κέντρου του σύμπαντος που περιλαμβάνει τα πάντα.
Η ανθρώπινη εκδήλωση, είναι το αποτέλεσμα μιας ιδέας, η οποία αφού ξεκίνησε ως τέτοια από το κέντρο (από τον Νου), δημιούργησε μια φαντασία, την οποία θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει με όνειρο. Εκεί, στο όνειρο αυτό, οι ιδιότητες του ίδιου του ονείρου, μπορούν να δημιουργήσουν/γεννήσουν ένα πιο καθορισμένο αποτέλεσμα, στερούμενο από το πλείστον του παντός. Η αφαίρεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ιδεών, των πραγμάτων, τοων ορατών και αοράτων, είναι αυτό που καταλήγει στην μεγαλύτερη σφαίρα της Ύλης. Της εκδήλωσής δηλαδή εκείνης, στην οποία μπορεί κάτι να είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα που είναι γύρω του. Μια αντιστοιχία αυτού είναι (ίσως και η εξήγηση για την έννοια του Big Bang) είναι η πυρηνική έκρηγη, στην οποία η ενέργεια του πυρήνα διογκώνεται με μεγάλη ταχύτητα, αλλά και σε μεγάλη σχετικά απόσταση, δημιουργώντας πολλά υποατομικά σωματίδια. Αυτά τα σωματίδια είναι σε θέση, όπως και ο άνθρωπος να δημιουργήσουν ανισορροπία, γιατί ενώ ήταν σε τέλεια ισορροπία εντός του ατόμου (Νου), όταν απομακρύνθηκαν από αυτόν σταμάτησαν να έχουν τα χαρακτηριστικά του και απέκτησαν μοναδικές ιδιότητες που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τα υπόλοιπα γύρω τους. Όντας όλα όμως τα σωματίδια διαφορετικά πια το ένα από το άλλο. Αντίστοιχα, η πυρηνική σχάση, όταν γίνεται με ελεγχόμενες συνθήκες, δημιουργούνται σωματίδια αλλά κατευθυνόμενα χρησιμοποιούνται για θετικούς σκοπούς. Έτσι και η εκδήλωση στην Ύλη, μπορεί αν είναι ελεύθερη να οδηγήσει την εντροπία, ενώ αν υπάρχει ένας σκοπός να οδηγήσει στην ολοκλήρωση της ιδέας του πνεύματος που την δημιούργησε. Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος, είναι αντίστοιχη με την τιθάσευση της σχάσης του πυρήνα του ατόμου. Όσο μακρύτερα από το κέντρο οδηγείται αυτή η εκδηλωμένη φαντασία (ή αλλιώς η δημιουργία κατά τις θρησκείες), τόσο λιγότερο τέλεια είναι η εκδήλωση.
Παίρνοντας τις σφαίρες από την μεγαλύτερη (ύλη) μέχρι και την μικρότερη/κεντρικότερη (Νους), υπάρχουν χαρακτηριστικά σε κάθε μία από αυτές που έχουν δοθεί με διάφορους τρόπους στην γνωστή πορεία της ιστορίας του ανθρώπου. Η έννοια του Πλάτωνα του σύμπαντος που υπάρχει μια σφαίρα με κέντρο του κύκλου παντού και διάμετρο όσο ένα σημείο, δεν είναι διαφορετική από την προσέγγιση της κεντρικής σφαίρας, στην οποία εντός του κέντρου της βρίσκονται τα πάντα. Από εκεί πηγάζει κάθε φαντασία, κάθε ύλη και κάθε τι που μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα κι αν δεν είχε ακόμα γίνει. Δηλαδή το κέντρο μπορεί να παρομοιαστεί με τα πάντα, ενώ τμήματα της περιφέρειάς της μπορούν να παρομοιαστούν με τα κέντρα της κάθε ξεχωριστά δημιουργημένης ιδέας.
Αντίστοιχα στην εξωτερική σφαίρα της ύλης, ή του εκδηλωμένου κόσμου, βρισκόμαστε εντός της σπηλιάς του μύθου του Πλάτωνα, στην οποία οι άνθρωποι αν και προέρχονται από τα ίδια ακριβώς υλικά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μπορούν και έχουν διαφορετικές ιδιότητες ο καθένας, και μάλιστα, αυτό που είναι αξιοθαύμαστο είναι ότι μπορεί ο ένας άνθρωπος να είναι παντελώς διαφορετικός από έναν άλλο σε επίπεδο που να δημιουργεί διαμάχη μεταξύ των δύο. Αυτό στην σφαίρα της ύλης συμβαίνει διότι ο εκδηλωμένος υλικός άνθρωπος βρίσκεται αντιδιαμετρικά μέσα της. Ενώ στην περίπτωση ενός ονείρου του του ανθρώπου, μπορεί ο ίδιος να μην έχει τις ίδιες ιδιότητες, αισθήματα και χαρακτηριστικά, επειδή αυτό είναι μια επιστροφή στον κόσμο της φαντασίας, στην οποία η απόστασή του από τον αντίστοιχο αντιδιαμετρικό του μειώνεται, αλλά και οι εκδηλωμένες ιδιότητες συρικνώνονται.
Η ίδια η ανάγκη του ύπνου, δεν είναι τίποτε άλλο από την μηχανιστική σχεδόν ανάγκη της δημιουργίας να επαναφορτιστεί, να αντλήσει την κατάλληλη ενέργεια, για να μπορέσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Κάτι σαν μπαταρία, η οποία για να μπορέσει να λειτουργήσει, θα πρέπει να γυρίσει την πηγή της ενέργειας για να φορτίσει. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται αντιληπτό το ποσό της ενέργειας που εγκλείει το κέντρο του πυρήνα της σφαίρας του Νου.
Η σφαίρα της Φαντασίας, ή η φανταστική σφαίρα όπως θα έπρεπε να αποκαλείται, έχει και αυτή διαφορετική δύναμη αναλόγως προς την απόσταση που βρίσκεται η ιδέα από το κέντρο. Πλησίον του κέντρου βρίσκονται οι αρχικές ιδέες, κάτι σαν τα αρχέτυπα, οι οποίες παρόλο που δεν είναι απολύτως καθορισμένα (δεν μπορούν να φτάσουν στον κόσμο της ύλης έτσι), εμπεριέχουν το σύνολο των εκδηλωμένων ενεργειών και όντων στον υλικό κόσμο.
Ένα παράδειγμα είναι η δικαιοσύνη. Αυτή ως έννοια περιλαμβάνει το αίσθημα της δικαιοσύνης, τις εκδηλώσεις της όπως την έχει αντιληφθεί ο άνθρωπος, αλλά ακόμα και το κτίσμα στο οποίο βρίσκονται τα δικαστήρια. Ακόμα και αν το ποσοστό ή το ποσό της δικαιοσύνης είναι πάρα πολύ μικρό, δεν παύει να προέρχεται από την ιδέα της δικαιοσύνης που βρίσκεται κοντά στην σφαίρα του Νου. Ο τρόπος εκδήλωσης, καθώς και το ποσοστό, οφείλονται στο σημείο εντός του οποίου εκδηλώθηκε στην σφαίρα της ύλης και στην απόσταση από το κέντρο. Η διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις της δικαιοσύνης έχουν να κάνουν με την ακτίνα την οποία ακολούθησε η δικαιοσύνη για να εκφραστεί στον υλικό κόσμο. Ακολουθώντας την ακτίνα που οδηγεί σε εξώτατα όρια της σφαίρας της ύλης, μπορούμε να πούμε ότι θα έχουμε μια αδύνατη δικαιοσύνη, η οποία μπορεί να μεταβάλλεται από το περιβάλλον, όπως η ραδιενέργεια από πυρηνική σχάση μπορεί να επηρεάσει αδύνατους οργανισμούς περισσότερο από άλλους δυνατότερους.
Όλες οι σφαίρες, εξαιρώντας τον πυρήνα της σφαίρας του Νου, χωρίζονται σε τμήματα, τα οποία τρόπον τινά, ορίζουν και το αποτέλεσμα της εκδήλωσης, αν αυτό υπάρξει, στον υλικό κόσμο. Μια νηπιακή προσέγγιση είναι ο διαχωρισμός σε τεταρτημόρια, όπως ακριβώς αυτά υπάρχουν στην υλική υπόσταση, δηλαδή βόρειο, νότιο, ανατολικό, δυτικό. Η αναγωγή δεν είναι τυχαία, αλλά περιγράφει μόνον ένα μικροσκοπικό τμήμα της αντιστοιχίας και ενώ εδράζεται μεταξύ της σφαίρας της Φαντασίας και της σφαίρας του Νου, είναι πολύ περισσότερα από απλός διαχωρισμός.
Τροφή για σκέψη:
Σε μια αφηρημένη προσέγγιση, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι άλλο από το όνειρο μέσα στο όνειρο.
Αρχίζοντας από την αρχή και ταυτιζόμενοι κατά μία έννοια με το τρισυπόστατο του Πλάτωνα, Σώμα-Ψυχή-Νους, θα πρέπει κανείς να βάλει στο κέντρο του σύμπαντος, όχι του υλικού, αλλά του σύμπαντος που περιλαμβάνει και τις ιδέες, και τα συναισθήματα, και τα μη από τον άνθρωπο αντιληπτά, την σφαίρα τον Νου. Από εκεί πηγάζει η δεύτερη σφαίρα που είναι η σφαίρα της φαντασίας, όχι τέμνοντας την σφαίρα του Πνεύματος/Νου, αλλά σαν μεγαλύτερη στην οποία περιλαμβάνεται στο κέντρο της η σφαίρα του Πνεύματος/Νου. Και αυτές οι δύο σφαίρες βρίσκονται μέσα στην μεγαλύτερη ακόμα σφαίρα, αυτήν του Σώματος ή αλλιώς της υλικής εκδήλωσης. Μία σχηματική αναπαράσταση είναι τρεις διαφορετικές σε μέγεθος ομόκεντρες σφαίρες.
Αυτές μπορούν να ονομαστούν ως:
- Εσωτερική σφαίρα: Νους
- Ενδιάμεση σφαίρα: Φαντασία
- Εξωτερική σφαίρα: Ύλη
Στην κάθε σφαίρα από αυτές, υπάρχουν διάφορες ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως ακριβώς υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις στον ύπνο: η χαλάρωση, η διαδικασία της μετάβασης στον ύπνο, ο ύπνος, ο βαθύς ύπνος, ο ύπνος REM, ο ελαφρύς ύπνος. Αντίστοιχα οι ενδιάμεσες καταστάσεις των σφαιρών αυτών αλλάζουν ανάλογα με την απόστασή τους από το κέντρο των σφαιρών.
Όσο πιο μακρυά από τον πυρήνα, τόσο περισσότερο χάνονται οι ιδιότητες του κέντρου του σύμπαντος που περιλαμβάνει τα πάντα.
Η ανθρώπινη εκδήλωση, είναι το αποτέλεσμα μιας ιδέας, η οποία αφού ξεκίνησε ως τέτοια από το κέντρο (από τον Νου), δημιούργησε μια φαντασία, την οποία θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει με όνειρο. Εκεί, στο όνειρο αυτό, οι ιδιότητες του ίδιου του ονείρου, μπορούν να δημιουργήσουν/γεννήσουν ένα πιο καθορισμένο αποτέλεσμα, στερούμενο από το πλείστον του παντός. Η αφαίρεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ιδεών, των πραγμάτων, τοων ορατών και αοράτων, είναι αυτό που καταλήγει στην μεγαλύτερη σφαίρα της Ύλης. Της εκδήλωσής δηλαδή εκείνης, στην οποία μπορεί κάτι να είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα που είναι γύρω του. Μια αντιστοιχία αυτού είναι (ίσως και η εξήγηση για την έννοια του Big Bang) είναι η πυρηνική έκρηγη, στην οποία η ενέργεια του πυρήνα διογκώνεται με μεγάλη ταχύτητα, αλλά και σε μεγάλη σχετικά απόσταση, δημιουργώντας πολλά υποατομικά σωματίδια. Αυτά τα σωματίδια είναι σε θέση, όπως και ο άνθρωπος να δημιουργήσουν ανισορροπία, γιατί ενώ ήταν σε τέλεια ισορροπία εντός του ατόμου (Νου), όταν απομακρύνθηκαν από αυτόν σταμάτησαν να έχουν τα χαρακτηριστικά του και απέκτησαν μοναδικές ιδιότητες που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τα υπόλοιπα γύρω τους. Όντας όλα όμως τα σωματίδια διαφορετικά πια το ένα από το άλλο. Αντίστοιχα, η πυρηνική σχάση, όταν γίνεται με ελεγχόμενες συνθήκες, δημιουργούνται σωματίδια αλλά κατευθυνόμενα χρησιμοποιούνται για θετικούς σκοπούς. Έτσι και η εκδήλωση στην Ύλη, μπορεί αν είναι ελεύθερη να οδηγήσει την εντροπία, ενώ αν υπάρχει ένας σκοπός να οδηγήσει στην ολοκλήρωση της ιδέας του πνεύματος που την δημιούργησε. Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος, είναι αντίστοιχη με την τιθάσευση της σχάσης του πυρήνα του ατόμου. Όσο μακρύτερα από το κέντρο οδηγείται αυτή η εκδηλωμένη φαντασία (ή αλλιώς η δημιουργία κατά τις θρησκείες), τόσο λιγότερο τέλεια είναι η εκδήλωση.
Παίρνοντας τις σφαίρες από την μεγαλύτερη (ύλη) μέχρι και την μικρότερη/κεντρικότερη (Νους), υπάρχουν χαρακτηριστικά σε κάθε μία από αυτές που έχουν δοθεί με διάφορους τρόπους στην γνωστή πορεία της ιστορίας του ανθρώπου. Η έννοια του Πλάτωνα του σύμπαντος που υπάρχει μια σφαίρα με κέντρο του κύκλου παντού και διάμετρο όσο ένα σημείο, δεν είναι διαφορετική από την προσέγγιση της κεντρικής σφαίρας, στην οποία εντός του κέντρου της βρίσκονται τα πάντα. Από εκεί πηγάζει κάθε φαντασία, κάθε ύλη και κάθε τι που μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα κι αν δεν είχε ακόμα γίνει. Δηλαδή το κέντρο μπορεί να παρομοιαστεί με τα πάντα, ενώ τμήματα της περιφέρειάς της μπορούν να παρομοιαστούν με τα κέντρα της κάθε ξεχωριστά δημιουργημένης ιδέας.
Αντίστοιχα στην εξωτερική σφαίρα της ύλης, ή του εκδηλωμένου κόσμου, βρισκόμαστε εντός της σπηλιάς του μύθου του Πλάτωνα, στην οποία οι άνθρωποι αν και προέρχονται από τα ίδια ακριβώς υλικά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μπορούν και έχουν διαφορετικές ιδιότητες ο καθένας, και μάλιστα, αυτό που είναι αξιοθαύμαστο είναι ότι μπορεί ο ένας άνθρωπος να είναι παντελώς διαφορετικός από έναν άλλο σε επίπεδο που να δημιουργεί διαμάχη μεταξύ των δύο. Αυτό στην σφαίρα της ύλης συμβαίνει διότι ο εκδηλωμένος υλικός άνθρωπος βρίσκεται αντιδιαμετρικά μέσα της. Ενώ στην περίπτωση ενός ονείρου του του ανθρώπου, μπορεί ο ίδιος να μην έχει τις ίδιες ιδιότητες, αισθήματα και χαρακτηριστικά, επειδή αυτό είναι μια επιστροφή στον κόσμο της φαντασίας, στην οποία η απόστασή του από τον αντίστοιχο αντιδιαμετρικό του μειώνεται, αλλά και οι εκδηλωμένες ιδιότητες συρικνώνονται.
Η ίδια η ανάγκη του ύπνου, δεν είναι τίποτε άλλο από την μηχανιστική σχεδόν ανάγκη της δημιουργίας να επαναφορτιστεί, να αντλήσει την κατάλληλη ενέργεια, για να μπορέσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Κάτι σαν μπαταρία, η οποία για να μπορέσει να λειτουργήσει, θα πρέπει να γυρίσει την πηγή της ενέργειας για να φορτίσει. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται αντιληπτό το ποσό της ενέργειας που εγκλείει το κέντρο του πυρήνα της σφαίρας του Νου.
Η σφαίρα της Φαντασίας, ή η φανταστική σφαίρα όπως θα έπρεπε να αποκαλείται, έχει και αυτή διαφορετική δύναμη αναλόγως προς την απόσταση που βρίσκεται η ιδέα από το κέντρο. Πλησίον του κέντρου βρίσκονται οι αρχικές ιδέες, κάτι σαν τα αρχέτυπα, οι οποίες παρόλο που δεν είναι απολύτως καθορισμένα (δεν μπορούν να φτάσουν στον κόσμο της ύλης έτσι), εμπεριέχουν το σύνολο των εκδηλωμένων ενεργειών και όντων στον υλικό κόσμο.
Ένα παράδειγμα είναι η δικαιοσύνη. Αυτή ως έννοια περιλαμβάνει το αίσθημα της δικαιοσύνης, τις εκδηλώσεις της όπως την έχει αντιληφθεί ο άνθρωπος, αλλά ακόμα και το κτίσμα στο οποίο βρίσκονται τα δικαστήρια. Ακόμα και αν το ποσοστό ή το ποσό της δικαιοσύνης είναι πάρα πολύ μικρό, δεν παύει να προέρχεται από την ιδέα της δικαιοσύνης που βρίσκεται κοντά στην σφαίρα του Νου. Ο τρόπος εκδήλωσης, καθώς και το ποσοστό, οφείλονται στο σημείο εντός του οποίου εκδηλώθηκε στην σφαίρα της ύλης και στην απόσταση από το κέντρο. Η διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις της δικαιοσύνης έχουν να κάνουν με την ακτίνα την οποία ακολούθησε η δικαιοσύνη για να εκφραστεί στον υλικό κόσμο. Ακολουθώντας την ακτίνα που οδηγεί σε εξώτατα όρια της σφαίρας της ύλης, μπορούμε να πούμε ότι θα έχουμε μια αδύνατη δικαιοσύνη, η οποία μπορεί να μεταβάλλεται από το περιβάλλον, όπως η ραδιενέργεια από πυρηνική σχάση μπορεί να επηρεάσει αδύνατους οργανισμούς περισσότερο από άλλους δυνατότερους.
Όλες οι σφαίρες, εξαιρώντας τον πυρήνα της σφαίρας του Νου, χωρίζονται σε τμήματα, τα οποία τρόπον τινά, ορίζουν και το αποτέλεσμα της εκδήλωσης, αν αυτό υπάρξει, στον υλικό κόσμο. Μια νηπιακή προσέγγιση είναι ο διαχωρισμός σε τεταρτημόρια, όπως ακριβώς αυτά υπάρχουν στην υλική υπόσταση, δηλαδή βόρειο, νότιο, ανατολικό, δυτικό. Η αναγωγή δεν είναι τυχαία, αλλά περιγράφει μόνον ένα μικροσκοπικό τμήμα της αντιστοιχίας και ενώ εδράζεται μεταξύ της σφαίρας της Φαντασίας και της σφαίρας του Νου, είναι πολύ περισσότερα από απλός διαχωρισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου