Δεν έχουν όρια τα τέρατα που μας φυλάνε. Τρέχουν στα πεδία της ουράνιας καταιγίδας ξεβράκωτοι, και τα μεγάλα κρεμαστά τους στόματα καταπίνουν όλα τα σπέρματα του ουρανού για να μην φτάσουν στην γή.
Α ρε σημαία, σε ποιό σπίτι κρύφτηκες πάλι. Και καλά να την κρύβει φίλος, αλλά να είναι κρυμένη και σε χωριό που το ξέρουν όλοι.
Ά ρε τέρατα που μας φυλάνε, και ξεφυλίζουν στρώμα στρώμα τις ψυχές μας μέχρι να φτάσουν στα κατάβαθα, αλλά εκεί μονάχα τρίγωνα θεσσαλονίκης θα βρούνε, και ας είναι και από άλλον γραμμένα.
Μας φυλάνε τα τέρατα, αλλά και εμείς τα φιλάμε, στο στόμα κι ακόμα παραπάνω.
Και δεν χωρίζουν σε τέρατα και σε εχθρούς.
Α ρε σημαία, σε ποιό σπίτι κρύφτηκες πάλι. Και καλά να την κρύβει φίλος, αλλά να είναι κρυμένη και σε χωριό που το ξέρουν όλοι.
Ά ρε τέρατα που μας φυλάνε, και ξεφυλίζουν στρώμα στρώμα τις ψυχές μας μέχρι να φτάσουν στα κατάβαθα, αλλά εκεί μονάχα τρίγωνα θεσσαλονίκης θα βρούνε, και ας είναι και από άλλον γραμμένα.
Μας φυλάνε τα τέρατα, αλλά και εμείς τα φιλάμε, στο στόμα κι ακόμα παραπάνω.
Και δεν χωρίζουν σε τέρατα και σε εχθρούς.
.Εξωλκέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου