Λίγα λόγια για την Ελληνική γλώσσα

H Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι

από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής

και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν

υπάρχουν όρια.

(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα

παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη.

Όλες οι γλώσσες θεωρούνταικρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη

μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.

(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς 

απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η

Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον

έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα

από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς

πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε

ποιος είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε

δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις

Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι»

όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το

«πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ,

ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί

«συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει

δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει

κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι,

υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως

να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια

βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην

ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας

λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την

καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι

η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να

συνειδητοποιείς τι ακριβώς λες, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη

ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό

τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο

και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την

έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς

αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από

γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να

συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και

από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο

είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν

«εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε

παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία

μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου

άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην

λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων

επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη

(άρ=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ

σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι. ( ΣημείωσηΒΜ από

το αρ  προέρχονται και αρουραίος καθώς άργυρος, άργιλος κτλ.)

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω.

Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν

μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει

στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη

περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο

τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει

μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει

και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας

φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι

που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά,

«άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι

κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο

όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε

στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό

είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν

μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα»

διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου

αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη

δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν

βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η

ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η

αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι

είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε,

όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας

αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η

ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει

και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε

εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη

Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι

ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε,

και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια

διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα

Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα

ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως

λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα

σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την

γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς

λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι

Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά

πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση

να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις

λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν

είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα

ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους

διαδρόμους συναντηθώ αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν

ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την

κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:«Άκουγα αυτούς τους

ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και

ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών

μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο

μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα

να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου

πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε

πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της

συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που

δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των

αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν

ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του

αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους

κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική,

όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και

υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η

φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη

Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν

Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την

οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα

χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, τους οποίους συχνά

κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική

προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην

μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη

με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Στο σπίλι

Κομίζοντας τον άνεμο

στο σχίσμα του βουνού

ψάχνοντας για απάνεμο

τον ήρεμο τον νου.

Λυκόφως ήτανε θαρρώ, σε μακρυνό λιβάδι

κι ο ήλιος έριχνε απαλά το φωτεινό του χάδι

Εμπρός απλώνονταν σπηλιά και αχανές σκοτάδι

μα εγώ κι ο ίσκιος μου μαζί πορίσαμε ομάδι

Ψηλά υψώνονταν σπηλιά και άλλο τόσο πλάτος

και κάτι με έσπρωχνε να μπω καλώντας με ο πάτος

εκεί που μπλέκει ο νους με το βαθύ σκοτάδι

και ο νους μπορεί να δει μπροστά του και τον Άδη

Η πύλη μία δρασκελιά μα το ταξίδι μέγα

άφηνα πίσω μου το φως, το σπίλι πως με μέθα

Παρόλο που 'τανε ζωή η πλάση που ήταν έξω

μέγα δώρο περίμενε εις στης σπηλιάς το μέσο.

Κι ήρθε αέρας καθαρός, και υγρασία μεγάλη

και όλα τα κρασιά της γης μου φέρανε μια ζάλη.

Και ήταν έξοχα μεθυστική και με περίσσια κάλλη

μου άνοιξε τα χέρια της και τη γλυκιά αγκάλη

Γύρω τα βράχια ζωντανά να με γλυκοκοιτάνε

να έχουνε βρύα και φυτά πάνω τους να κυλάνε

να φτιάχνουν σχέδια τρελά, έρωτα να ζητάνε

και τις πικρές τις σκέψεις μου γρήγορα να χαλάνε

Υγρό γύρο λαμπύριζε κι άπλωνε σαν ασήμι

και ένα φεγγαρόλουσμα μου έφερε στη μνήμη

λες κι είχε απλωθεί στα βράχια μία λίμνη

κι ήρθε και έδωσε ζωή σε όλα το βλαστήμι

Κάτω σαν δρόμος αρχαϊκός πλακόστρωτο στρωμένο

έδειχνε δρόμο μαγικό σαν να 'ταν πεπρωμένο

να ακολουθώ το μάρμαρο που ήταν υγραμένο

για να ευρώ στο κέντρο του αυτό που 'ταν χαμένο

Προχώρησα θαρρώ πολύ σ' αυτό το μονοπάτι

και έφτασα σε ξέφωτο που έμοιαζε μ' απάτη

γιατί ήταν τόσο όμορφο που γέλαγε το μάτι

και νόμιζες ζωγραφιστό πως τό 'χε η Εκάτη

Κύκλος τρανός στο μέσον του εκτείνονταν σε πλάτος

λογής λογής λουλουδικά, στην άκρη ένας βάτος

και φως από την κορυφή το έλουζε φλογάτος

όνειρο μοιάζοντας το παν και μυρωδιές γεμάτος

Χίλια πουλιά πετούσανε 'πο κάτω ως το χείλος

σχέδια φτιάχναν στο κενό, τι περιττός ο ζήλος!

Ποτάμια φτιάχναν με ροή, ολόκληρος ο Νήλος

κι άλλα κυκλογύριζαν ίδιος αρχαίος μύλος

Λες θα μπορούσα κάλλιστα εδώ αν ξεψυχήσω

στον άλλο κόσμο τον γνωστό δεν θέλω να γυρίσω

όλο το είναι και την ζήση μου εδώ να την αφήσω

μάρμαρο θέλω να γινώ και να μην συνεχίσω

Όμως ήταν σαν να με κάλεσε ξανά το μονοπάτι

να συνεχίσω να διαβώ, να βρω αυτό το κάτι

λιγοψυχιά φοβόμενος κάλπασα σαν το άτι

λες και με μαστίγωσε το χέρι από τον Άτη

Τείχος δεινό συνέχιζε γυαλιστερό και εκείνο

ένθεν και ένθεν έστεκε προστάζοντας να μείνω

ανάμεσα στα όρια που είχα απ' τον Πλωτίνο

και με γητειές με έκανε στο τέλος του να τείνω.

Δεν είχα φόβο μέσα μου σ' αυτό το μέγα δρόμο

λες και το χέρι του Πανός είχα απά στον ώμο

αυτοστιγμή καθάριζε κάθε δικό μου τρόμο

για να με φτάσει οριστικώς στον τελικό το δόμο

Σαν έφτασα κοντά στο λαχταράει η καρδιά μου

χίλια φωτάκια φαίνονταν να παίζουνε κοντά μου

πυγολαμπίδες μύριες φωτίζανε το όλον του θαλάμου

και γυάλισαν λες κι είχανε ουσία του μαλάμου

Άλλα ετρέχανε μπροστά κι άλλα σταματημένα

και ζωγραφίζανε κι αυτά της τύχης τα γραμμένα

ήθελαν λες να γράψουνε τι θα συμβεί σε μένα

της τύχης και της Λάχεσης όλα τα εσφαλισμένα.

Δοκίμασα τότε να μπω στη σάλα την μεγάλη

και δεν εξέλειπαν και εκεί τα πλουμιστά τα κάλη

χρυσός ο δόμος κι αργυρός που μού 'ρθε παραζάλη

να μείνω ορθός κατόρθωσα μα με μεγάλη πάλη.

Βλέπω τότες την αίθουσα, ω θησαυρός μεγάλος

περίτεχνη ολόγυρα και με περίσσιο κάλλος

Βωμός στο κέντρο φάνηκε και δεν ήτανε άλλος

από αυτόν που εμετέφερε απ' το Δικταίο ο Τάλος

Μάρμαρο ήταν και χρυσός και σκαλιστός στο πλάι

τον κάλυπτε ένα ύφασμα που 'μοιαζε να φωτάει

και μια ακτίνα του φωτός επάνω να χτυπάει

και κάθε μου αναστολή επάνω εκεί εκάει.

Δεν ξέρω τι ακολούθησε, δεν είδα, δεν θυμάμαι

μα ήταν σαν να πέρασαν δυο χρόνια να κοιμάμαι

Δεν έχω τίποτε να πω καθώς δεν τα θυμάμαι

Μον' τη φωνή που άκουσα, κι εκείνη είπε “πάμε”.

Τότε ξεκίνησα κι εγώ το δρόμο μου για πίσω

στου λιβαδιού τη θαλπωρή αμέσως να γυρίσω

κι ότι κι αν ήτανε αυτό χωρίς να το ρωτήσω

στου νου μου τα κατάβαθα, εκεί να το αφήσω

Βγαίνοντας κάποτες απ' της σπηλιάς την πύλη

ένα παράπονο απόμεινε τρεμάμενο στο χείλι

τι δώρο πήρα εγώ αυτό εδώ το δείλι

πνεύμα κρυμμένο μυστικά, βαθιά μέσα στην ύλη.

Απέναντι ο πύρινος ηλιάτορας με βλέπει

πάνω από την θάλασσα στο βάθος όπως “πρέπει”

και κάπου εκεί απόμεινα με του ουρανού τη σκέπη

να σκέφτομαι λογίζοντας του βίου μου τα έπη.

Χριστός και Διάβολος

Παλαιότερο κείμενο, το οποίο γράφτηκε περίπου το 2003:

Εδώ και πολλά χρόνια, μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωσις, ότι η εποχή του ιχθύος, η "βασιλεία" του χριστιανισμού δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο από την εξουσία του "διαβόλου" επάνω στην γη.
Και εξηγούμαι, σύμφωνα με τις αρχαίες μας παραδόσεις, αλλά και την φιλοσοφική προσέγγιση της φυλής μας, η οποία είναι διαδεδομένη σε όλον τον πλανήτη, ο τρόπος ζωής των ανθρώπων, αλλά και η ενάρετη πορεία του προς το Θείο, συνάδει με την ιδέα της θεϊκότητας των πάντων.
Η όλη διδασκαλία του Χριστού, φαίνεται σαν μια "διαβολή" των μέχρι εκείνη την εποχή τουλάχιστον μυστηριακών παραδόσεων. Παίρνοντας ακόμα και αυτούσια κομμάτια από την αρχαία Ελληνική γραμματεία, διαστρέβλωσε τα νοήματα και τα χρησιμοποίησε για τους δικούς του εξουσιαστικούς λόγους.
Πραγματικά, αν ο "Διάβολος" ήθελε να διαβάλλει την ανθρωπότητα, αυτός δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να το κάνει. Διαβάλλοντας (Βάλλοντας κατά του Δία), και με απίστευτα ψεύδη δεν θα είχε πετύχει να στρέψει όλους τους ανθρώπους προς την δική του άποψη περί ζωής;
Και μήπως όλες οι χριστιανικές εποχές που πέρασαν με πρωτοστάτη τον μεσαίωνα, δεν ήταν έργο διαβόλου;
Αν κάποιος που ήταν αντίθετος με την φιλοσοφία, την Θεϊκή προσέγγιση και την ανώτερη πνευματική κατάσταση, δεν θα χρησιμοποιούσε όλα όσα περιγράφησαν στο παραπάνω κείμενο και ακόμα περισσότερα;
Αν το πάρουμε καθαρά θρησκευτικά, τότε ο "εκπεσών" άγγελος, δεν είναι άλλος από αυτό που οι χριστιανοί ονομάζουν Ιησούς. Εξέπεσε εκ της βασιλείας των ουρανών, διέβαλε τις θρησκευτικές τελετές, χρησιμοποίησε ψεύδη, τρομοκράτησε τον κόσμο με το τέλος της αποκάλυψης, κατέβασε την πνευματικότητα (και πολέμησε υπερβολικά για αυτό) στο ελάχιστο, βροντοφωνάζοντας μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι.....
Δεν ξέρω αν κάνω λάθος ή όχι, αλλά ίσως μια ματιά πίσω από τον καθρέπτη μπορεί να φανερώσει μια πραγματικότητα η οποία δεν είναι και τόσο αντιληπτή...

Μία άλλη προσέγγιση

Ότι βλέπουμε, ότι ακούμε, ότι γευόμαστε, ότι  μυρίζουμε και ότι αισθανόμαστε με το σώμα μας, δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση του πραγματικού, εκδηλωμένη επάνω στην σφαίρα της φαντασίας. Κάθε τι που υπάρχει γύρω μας, εδράζεται από έναν άλλο κόσμο περισσότερο πραγματικό και πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις που διαθέτουμε. Αυτό δεν είναι κάτι νέο ούτε κάτι πρωτότυπο. Αυτό όμως που συμβαίνει είναι μια ακριβώς ανάποδη παράσταση του ανθρωποκεντρικού τρόπου σκέψης. Το κέντρο του υλικά εκδηλωμένου σύμπαντος μπορεί είναι ο κάθε άνθρωπος, αλλά το κέντρο όλων είναι ο πυρήνας της πνευματικής ύπαρξης.
Σε μια αφηρημένη προσέγγιση, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι άλλο από το όνειρο μέσα στο όνειρο.

Αρχίζοντας από την αρχή και ταυτιζόμενοι κατά μία έννοια με το τρισυπόστατο του Πλάτωνα, Σώμα-Ψυχή-Νους, θα πρέπει κανείς να βάλει στο κέντρο του σύμπαντος, όχι του υλικού, αλλά του σύμπαντος που περιλαμβάνει και τις ιδέες, και τα συναισθήματα, και τα μη από τον άνθρωπο αντιληπτά, την σφαίρα τον Νου. Από εκεί πηγάζει η δεύτερη σφαίρα που είναι η σφαίρα της φαντασίας, όχι τέμνοντας την σφαίρα του Πνεύματος/Νου, αλλά σαν μεγαλύτερη στην οποία περιλαμβάνεται στο κέντρο της η σφαίρα του Πνεύματος/Νου. Και αυτές οι δύο σφαίρες βρίσκονται μέσα στην μεγαλύτερη ακόμα σφαίρα, αυτήν του Σώματος ή αλλιώς της υλικής εκδήλωσης. Μία σχηματική αναπαράσταση είναι τρεις διαφορετικές σε μέγεθος ομόκεντρες σφαίρες.

Αυτές οι τρεις σφαίρες περιλαμβάνουν το σύνολο του σύμπαντος από την αρχή μέχρι το τέλος της δικής μας αντίληψης, αλλά και πολύ πέρα από αυτήν.
Αυτές μπορούν να ονομαστούν ως:

• Εσωτερική σφαίρα: Νους
• Ενδιάμεση σφαίρα: Φαντασία
• Εξωτερική σφαίρα: Ύλη

Στην κάθε σφαίρα από αυτές, υπάρχουν διάφορες ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως ακριβώς υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις στον ύπνο: η χαλάρωση, η διαδικασία της μετάβασης στον ύπνο, ο ύπνος, ο βαθύς ύπνος, ο ύπνος REM, ο ελαφρύς ύπνος. Αντίστοιχα οι ενδιάμεσες καταστάσεις των σφαιρών αυτών αλλάζουν ανάλογα με την απόστασή τους από το κέντρο των σφαιρών.
Όσο πιο μακρυά από τον πυρήνα, τόσο περισσότερο χάνονται οι ιδιότητες του κέντρου του σύμπαντος που περιλαμβάνει τα πάντα.
Η ανθρώπινη εκδήλωση, είναι το αποτέλεσμα μιας ιδέας, η οποία αφού ξεκίνησε ως τέτοια από το κέντρο (από τον Νου), δημιούργησε μια φαντασία, την οποία θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει με όνειρο. Εκεί, στο όνειρο αυτό, οι ιδιότητες του ίδιου του ονείρου, μπορούν να δημιουργήσουν/γεννήσουν ένα πιο καθορισμένο αποτέλεσμα, στερούμενο από το πλείστον του παντός. Η αφαίρεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ιδεών, των πραγμάτων, τοων ορατών και αοράτων, είναι αυτό που καταλήγει στην μεγαλύτερη σφαίρα της Ύλης. Της εκδήλωσής δηλαδή εκείνης, στην οποία μπορεί κάτι να είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα που είναι γύρω του. Μια αντιστοιχία αυτού είναι (ίσως και η εξήγηση για την έννοια του Big Bang) είναι η πυρηνική έκρηγη, στην οποία η ενέργεια του πυρήνα διογκώνεται με μεγάλη ταχύτητα, αλλά και σε μεγάλη σχετικά απόσταση, δημιουργώντας πολλά υποατομικά σωματίδια. Αυτά τα σωματίδια είναι σε θέση, όπως και ο άνθρωπος να δημιουργήσουν ανισορροπία, γιατί ενώ ήταν σε τέλεια ισορροπία εντός του ατόμου (Νου), όταν απομακρύνθηκαν από αυτόν σταμάτησαν να έχουν τα χαρακτηριστικά του και απέκτησαν μοναδικές ιδιότητες που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τα υπόλοιπα γύρω τους. Όντας όλα όμως τα σωματίδια διαφορετικά πια το ένα από το άλλο. Αντίστοιχα, η πυρηνική σχάση, όταν γίνεται με ελεγχόμενες συνθήκες, δημιουργούνται σωματίδια αλλά κατευθυνόμενα χρησιμοποιούνται για θετικούς σκοπούς. Έτσι και η εκδήλωση στην Ύλη, μπορεί αν είναι ελεύθερη να οδηγήσει την εντροπία, ενώ αν υπάρχει ένας σκοπός να οδηγήσει στην ολοκλήρωση της ιδέας του πνεύματος που την δημιούργησε. Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος, είναι αντίστοιχη με την τιθάσευση της σχάσης του πυρήνα του ατόμου. Όσο μακρύτερα από το κέντρο οδηγείται αυτή η εκδηλωμένη φαντασία (ή αλλιώς η δημιουργία κατά τις θρησκείες), τόσο λιγότερο τέλεια είναι η εκδήλωση.

Παίρνοντας τις σφαίρες από την μεγαλύτερη (ύλη) μέχρι και την μικρότερη/κεντρικότερη (Νους), υπάρχουν χαρακτηριστικά σε κάθε μία από αυτές που έχουν δοθεί με διάφορους τρόπους στην γνωστή πορεία της ιστορίας του ανθρώπου. Η έννοια του Πλάτωνα του σύμπαντος που υπάρχει μια σφαίρα με κέντρο του κύκλου παντού και διάμετρο όσο ένα σημείο, δεν είναι διαφορετική από την προσέγγιση της κεντρικής σφαίρας, στην οποία εντός του κέντρου της βρίσκονται τα πάντα. Από εκεί πηγάζει κάθε φαντασία, κάθε ύλη και κάθε τι που μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα κι αν δεν είχε ακόμα γίνει. Δηλαδή το κέντρο μπορεί να παρομοιαστεί με τα πάντα, ενώ τμήματα της περιφέρειάς της μπορούν να παρομοιαστούν με τα κέντρα της κάθε ξεχωριστά δημιουργημένης ιδέας.
Αντίστοιχα στην εξωτερική σφαίρα της ύλης, ή του εκδηλωμένου κόσμου, βρισκόμαστε εντός της σπηλιάς του μύθου του Πλάτωνα, στην οποία οι άνθρωποι αν και προέρχονται από τα ίδια ακριβώς υλικά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μπορούν και έχουν διαφορετικές ιδιότητες ο καθένας, και μάλιστα, αυτό που είναι αξιοθαύμαστο είναι ότι μπορεί ο ένας άνθρωπος να είναι παντελώς διαφορετικός από έναν άλλο σε επίπεδο που να δημιουργεί διαμάχη μεταξύ των δύο. Αυτό στην σφαίρα της ύλης συμβαίνει διότι ο εκδηλωμένος υλικός άνθρωπος βρίσκεται αντιδιαμετρικά μέσα της. Ενώ στην περίπτωση ενός ονείρου του του ανθρώπου, μπορεί ο ίδιος να μην έχει τις ίδιες ιδιότητες, αισθήματα και χαρακτηριστικά, επειδή αυτό είναι μια επιστροφή στον κόσμο της φαντασίας, στην οποία η απόστασή του από τον αντίστοιχο αντιδιαμετρικό του μειώνεται, αλλά και οι εκδηλωμένες ιδιότητες συρικνώνονται.
Η ίδια η ανάγκη του ύπνου, δεν είναι τίποτε άλλο από την μηχανιστική σχεδόν ανάγκη της δημιουργίας να επαναφορτιστεί, να αντλήσει την κατάλληλη ενέργεια, για να μπορέσει να υπάρχει στον υλικό κόσμο. Κάτι σαν μπαταρία, η οποία για να μπορέσει να λειτουργήσει, θα πρέπει να γυρίσει την πηγή της ενέργειας για να φορτίσει. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται αντιληπτό το ποσό της ενέργειας που εγκλείει το κέντρο του πυρήνα της σφαίρας του Νου.
Η σφαίρα της Φαντασίας, ή η φανταστική σφαίρα όπως θα έπρεπε να αποκαλείται, έχει και αυτή διαφορετική δύναμη αναλόγως προς την απόσταση που βρίσκεται η ιδέα από το κέντρο. Πλησίον του κέντρου βρίσκονται οι αρχικές ιδέες, κάτι σαν τα αρχέτυπα, οι οποίες παρόλο που δεν είναι απολύτως καθορισμένα (δεν μπορούν να φτάσουν στον κόσμο της ύλης έτσι), εμπεριέχουν το σύνολο των εκδηλωμένων ενεργειών και όντων στον υλικό κόσμο.
Ένα παράδειγμα είναι η δικαιοσύνη. Αυτή ως έννοια περιλαμβάνει το αίσθημα της δικαιοσύνης, τις εκδηλώσεις της όπως την έχει αντιληφθεί ο άνθρωπος, αλλά ακόμα και το κτίσμα στο οποίο βρίσκονται τα δικαστήρια. Ακόμα και αν το ποσοστό ή το ποσό της δικαιοσύνης είναι πάρα πολύ μικρό, δεν παύει να προέρχεται από την ιδέα της δικαιοσύνης που βρίσκεται κοντά στην σφαίρα του Νου. Ο τρόπος εκδήλωσης, καθώς και το ποσοστό, οφείλονται στο σημείο εντός του οποίου εκδηλώθηκε στην σφαίρα της ύλης και στην απόσταση από το κέντρο. Η διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις της δικαιοσύνης έχουν να κάνουν με την ακτίνα την οποία ακολούθησε η δικαιοσύνη για να εκφραστεί στον υλικό κόσμο. Ακολουθώντας την ακτίνα που οδηγεί σε εξώτατα όρια της σφαίρας της ύλης, μπορούμε να πούμε ότι θα έχουμε μια αδύνατη δικαιοσύνη, η οποία μπορεί να μεταβάλλεται από το περιβάλλον, όπως η ραδιενέργεια από πυρηνική σχάση μπορεί να επηρεάσει αδύνατους οργανισμούς περισσότερο από άλλους δυνατότερους.
Όλες οι σφαίρες, εξαιρώντας τον πυρήνα της σφαίρας του Νου, χωρίζονται σε τμήματα, τα οποία τρόπον τινά, ορίζουν και το αποτέλεσμα της εκδήλωσης, αν αυτό υπάρξει, στον υλικό κόσμο. Μια νηπιακή προσέγγιση είναι ο διαχωρισμός σε τεταρτημόρια, όπως ακριβώς αυτά υπάρχουν στην υλική υπόσταση, δηλαδή βόρειο, νότιο, ανατολικό, δυτικό. Η αναγωγή δεν είναι τυχαία, αλλά περιγράφει μόνον ένα μικροσκοπικό τμήμα της αντιστοιχίας και ενώ εδράζεται μεταξύ της σφαίρας της Φαντασίας και της σφαίρας του Νου, είναι πολύ περισσότερα από απλός διαχωρισμός.

Τροφή για σκέψη:

Ο μύθος του Πρωταγόρα

Ήταν λοιπόν κάποτε εποχή που υπήρχαν βέβαια θεοί, δεν υπήρχαν όμως ζώα. Και όταν έφτασε και γι' αυτά ο ορισμένος από τη μοίρα χρόνος για τη γέννησή τους, οι θεοί τα πλάθουν αυτά στο εσωτερικό της γης, αφού έκαναν μείγμα από χώμα και φωτιά και από εκείνα που μπορούν να αναμειχθούν με τη φωτιά και το χώμα. Και όταν επρόκειτο να φέρουν αυτά στο φως, διέταξαν τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα στολίσουν και να μοιράσουν στο καθένα δυνάμεις όπως πρέπει. Ο Επιμηθέας όμως παρακαλεί τον Προμηθέα να κάνει μόνος του τη μοιρασιά «και όταν εγώ μοιράσω», είπε, «κάνε εσύ επιθεώρηση». Κι έτσι, αφού τον έπεισε, κάνει τη μοιρασιά. Κάνοντας όμως τη διανομή, σε άλλα έδινε δύναμη χωρίς ταχύτητα, και τα πιο αδύναμα τα εφοδίαζε με ταχύτητα. Και άλλα εξόπλιζε, και σε άλλα επειδή έδινε οργανισμό χωρίς όπλα, επινοούσε γι ́αυτά κάποια άλλη ικανότητα για τη σωτηρία τους. Όσα δηλαδή από αυτά περιόριζε σε μικρό σώμα, τα ους μοίραζε φτερά για να φεύγουν ή υπόγεια κατοικία. Και όσα τα έκανε μεγαλόσωμα, με αυτό το ίδιο (δηλ. το μεγάλο σώμα) τα έσωζε. Και τα άλλα μοίραζε κάνοντάς τα ισοδύναμα με αυτόν τον τρόπο. Και επινοούσε αυτά, επειδή έπαιρνε τα μέτρα του μήπως εξαφανιστεί κάποιο γένος. Και αφού τα εφοδίασε επαρκώς για να αποφύγουν την αλληλοεξόντωση, επινοούσε ευκολίες για τις ατμοσφαιρικές μεταβολές που προκαλούνται από τον Δία ντύνοντας αυτά και με πυκνά τριχώματα και με γερά δέρματα, ικανά βέβαια να αντιμετωπίσουν το κρύο κατάλληλα όμως και τις ζέστες (να αντιμετωπίσουν), και για να χρησιμεύουν στο καθένα αυτά τα ίδια σαν σκεπάσματα ταιριαστά και δοσμένα από τη φύση, όταν αυτά πηγαίνουν στη φωλιά τους. Και υποδένοντας άλλα με νύχια και άλλα με [τριχώματα και] σκληρά και χωρίς αίματα δέρματα. Ύστερα από αυτό, εξασφάλιζε τροφές διαφορετικές για τα διάφορα είδη, σε άλλα χορτάρι από τη γη, σε άλλα καρπούς δέντρων και σε άλλα ρίζες. Σε μερικά όμως όρισε να είναι η τροφή τους το κρέας άλλων ζώων. Και σε αυτά (τα τελευταία) έδωσε την δυνατότητα να γεννούν λίγα, ενώ σ ́εκείνα που τρώγονταν από αυτά (έδωσε την δυνατότητα) να γεννούν πολλά, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την διατήρηση του είδους.

Επειδή λοιπόν πραγματικά ο Επιμηθέας ήταν όχι και πολύ σοφός, ξόδεψε χωρίς να το καταλάβει τις δυνάμεις στα ζώα. Του έμενε λοιπόν ακόμη ατακτοποίητο το γένος των ανθρώπων και βρισκόταν σε αμηχανία τί να κάνει. Και ενώ αυτός βρισκόταν σε αμηχανία, έρχεται ο Προμηθέας για να επιθεωρήσει τη διανομή και βλέπει βέβαια τα άλλα ζώα να είναι εφοδιασμένα με όλα τα κατάλληλα μέσα, ενώ τον άνθρωπο γυμνό και ξυπόλυτο και χωρίς σκεπάσματα και χωρίς όπλα. Όμως έφτανε πια και η καθορισμένη από τη μοίρα ημέρα, κατά την οποία έπρεπε να βγει και ο άνθρωπος από τη γη στο φως. Επειδή λοιπόν βρισκόταν σε δύσκολη θέση ο Προμηθέας, ποια τέλος πάντων μέσα σωτηρίας να βρει για τον άνθρωπο, αποφασίζει να κλέψει τις τεχνικές γνώσεις του Ήφαιστου και της Αθηνάς μαζί με τη φωτιά – γιατί ήταν αδύνατο να αποκτηθούν αυτές από κάποιον ή να χρησιμοποιηθούν χωρίς φωτιά- κι έτσι λοιπόν τα δωρίζει στον άνθρωπο. Τις τεχνικές λοιπόν γνώσεις του για τη ζωή, ο άνθρωπος τις απέκτησε με αυτόν τον τρόπο. Την πολιτική όμως τέχνη δεν την είχε. Γιατί αυτή βρισκόταν κοντά στον Δία. Και για τον Προμηθέα, στην Ακρόπολη βέβαια, την κατοικία του Δία, δεν ήταν δυνατόν να μπει – εκτός από αυτό, και οι φρουροί του Δία ήταν φοβεροί. Μπαίνει λοιπόν κρυφά στο κοινό οίκημα της Αθηνάς και του Ηφαίστου, μέσα στο οποίο και οι δύο ασκούσαν με αγάπη τις τέχνες, και , αφού έκλεψε την τέχνη με φωτιά του Ηφαίστου και την άλλη (τέχνη) της Αθηνάς, τις δίνει στον άνθρωπο. Και από αυτό εξασφαλίζονται βέβαια για τον άνθρωπο πλούσια εφόδια για τη ζωή, ύστερα όμως δικάστηκε εξ'αιτίας του Επιμηθέα, όπως λέγεται, για κλοπή ο Προμηθέας.

Επειδή λοιπόν ο άνθρωπος έγινε μέτοχος στη θεϊκή φύση, πρώτα βέβαια μόνος από τα ζώα, εξαιτίας της συγγένειας με το θεό, πίστεψε σε θεούς κι επιχειρούσε να ιδρύσει και βωμούς και αγάλματα θεών. κατόπιν γρήγορα συνδύασε φθόγγους και λέξεις και σχημάτισε τη γλώσσα με την τέχνη και επινόησε κατοικίες και ρούχα και παπούτσια και σκεπάσματα και τις τροφές από τη γη. έτσι λοιπόν εφοδιασμένοι οι άνθρωποι στην αρχή κατοικούσαν σκορπισμένοι, πόλεις όμως δεν υπήρχαν. Κατασπαράσσονταν λοιπόν από τα θηρία γιατί ήταν πιο αδύναμοι απ' αυτά σε κάθε περίσταση και οι τεχνικές γνώσεις όσον αφορά τη διατροφή πρόσφεραν σ' αυτούς σημαντική βοήθεια, αλλά στον πόλεμο με τα θηρία ήταν ανεπαρκείς. γιατί δεν είχαν ακόμη την τέχνη για την οργάνωση της πολιτείας, μέρος της οποίας είναι πολεμική. ένιωθαν λοιπόν την ανάγκη να συγκεντρώνονται και να σώζονται χτίζοντας πόλεις. όποτε λοιπόν συγκεντρώνονταν αδικούσε ο ένας τον άλλο επειδή δεν είχαν την τέχνη για την οργάνωση μιας πολιτείας, ώστε πάλι διασκορπιζόμενοι καταστρέφονταν. Ο Δίας λοιπόν επειδή φοβήθηκε για το γένος μας μήπως χαθεί εντελώς, στέλνει τον Ερμή για να φέρει στους ανθρώπους το σεβασμό και τη δικαιοσύνη, για να υπάρχει ευταξία στις πόλεις και σχέσεις που να τις συνδέουν μια φιλία. Ρωτά λοιπόν ο Ερμής το Δία, με ποιο τέλος πάντων τρόπο να δώσει τη δικαιοσύνη και το σεβασμό στους ανθρώπους. "ποιο από τα δύο, όπως έχουν μοιραστεί οι τέχνες, έτσι να μοιράσω και αυτές;" Και έχουν μοιραστεί με τον εξής τρόπο. ένας που γνωρίζει την ιατρική είναι αρκετός για πολλούς απλούς πολίτες και οι άλλοι τεχνίτες. και με τον ίδιο τρόπο λοιπόν να εγκαταστήσω στους ανθρώπους τη δικαιοσύνη και το σεβασμό ή να τις μοιράσω σ' όλους; Σε όλους, είπε ο Δίας, και να μετέχουν όλοι. γιατί δε θα ήταν δυνατόν να υπάρχουν πόλεις, αν λίγοι μετέχουν σ' αυτές, όπως ακριβώς σε άλλες τέχνες. και μάλιστα θέσπισε ένα νόμο εκ μέρους μου, δηλαδή να θανατώνουν αυτόν που δεν μπορεί να μετέχει στο σεβασμό και τη δικαιοσύνη σαν αρρώστια της πόλης. Έτσι λοιπόν, Σωκράτη, και γι' αυτούς τους λόγους και οι άλλοι και οι Αθηναίοι όταν βέβαια γίνεται συζήτηση για ζήτημα σχετικό με την ικανότητα του αρχιτέκτονα ή για ζήτημα σχετικό με κάποια άλλη τεχνική ειδικότητα, νομίζουν ότι λίγοι έχουν το δικαίωμα συμβουλής και αν κάποιος που είναι έξω από τους λίγους προσπαθεί να συμβουλεύει, δεν τον ανέχονται, όπως εσύ λες, εύλογα, όπως εγώ ισχυρίζομαι. όταν όμως πηγαίνουν σε σύσκεψη για την πολιτική αρετή, που πρέπει να διέπεται ολόκληρη από δικαιοσύνη και σωφροσύνη, σωστά δέχονται κάθε άνδρα, με τη σκέψη ότι αρμόζει στον καθένα να μετέχει σ' αυτή βέβαια την αρετή, αλλιώς δεν είναι δυνατό να υπάρχουν πολιτείες. Σωκράτη, αυτή είναι η αιτία αυτού.

Και για να μη νομίζεις ότι εξαπατάσαι, ότι πραγματικά όλοι οι άνθρωποι νομίζουν πως κάθε άνδρας συμμετέχει και στη δικαιοσύνη και στην άλλη πολιτική αρετή πάρε πάλι το εξής ως απόδειξη,. Δηλαδή στις άλλες αρετές, όπως ακριβώς εσύ λες, αν κάποιος υποστηρίζει ότι είναι καλός αυλητής ή σε άλλη οποιαδήποτε τέχνη, στην οποία δεν είναι, τον κοροϊδεύουν ή εξοργίζονται εναντίον του και οι συγγενείς πλησιάζοντάς τον, τον συμβουλεύουν σαν να είναι τρελός. στη δικαιοσύνη όμως και στην άλλη πολιτική αρετή και αν ακόμη γνωρίζουν κάποιον ότι είναι άδικος, εάν αυτός ο ίδιος λέει την αλήθεια εναντίον του εαυτού του μπροστά σε πολλούς άλλους, πράγμα το οποίο στην πρώτη περίπτωση θεωρούσαν ότι είναι σωφροσύνη, το να λέει δηλαδή την αλήθεια, στη δεύτερη περίπτωση (το θεωρούν) τρέλα και ισχυρίζονται ότι πρέπει όλοι να λένε ότι είναι δίκαιοι, είτε είναι είτε όχι, ειδεμή λένε πως είναι τρελός αυτός που δεν οικειοποιείται τη δικαιοσύνη, με τη σκέψη ότι είναι απαραίτητο ο καθένας χωρίς εξαίρεση να συμμετέχει σ' αυτή οπωσδήποτε, διαφορετικά να μην υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους. Ότι λοιπόν φυσικά δέχονται κάθε άνδρα ως σύμβουλο γι' αυτή την αρετή, γιατί νομίζουν πως κάθε ένας μετέχει σ' αυτή, αυτά τα επιχειρήματα φέρνω. ότι όμως νομίζουν πως αυτή δεν είναι έμφυτη ούτε από τύχη, αλλά πως μπορεί και να διδαχτεί και πως γίνεται κτήμα μετά από φροντίδα, σ' όποιον γίνεται κτήμα, αυτό θα προσπαθήσω να σου αποδείξω στη συνέχεια. Γιατί όσα κακά πιστεύουν οι άνθρωποι ο ένας για τον άλλο πως τα έχουν από τη φύση ή τυχαία κανένας δε θυμώνει ούτε συμβουλεύει ούτε διδάσκει ούτε τιμωρεί αυτούς που τα έχουν για να μην είναι τέτοιοι, αλλά τους συμπονούν. Για παράδειγμα ποιος είναι τόσο ανόητος, ώστε να προσπαθεί να κάνει κάτι απ' αυτά στους άσχημους ή στους μικρόσωμους ή στους ασθενικούς; Γιατί γνωρίζουν βέβαια, νομίζω, ότι αυτά συμβαίνουν στους ανθρώπους και από τη φύση και τυχαία, δηλαδή τα καλά και τα αντίθετά τους. όσα όμως καλά νομίζουν ότι συμβαίνουν στους ανθρώπους, έπειτα από φροντίδα και άσκηση και διδασκαλία, αν κάποιος δεν τα έχει αυτά, αλλά τα αντίθετά τους κακά, σ' αυτές τις περιπτώσεις, γίνονται και οι θυμοί και οι τιμωρίες και οι συμβουλές. Απ' αυτά ένα είναι και η αδικία και η ασέβεια και γενικά καθετί που είναι αντίθετο στην πολιτική αρετή.

Τότε λοιπόν ο καθένας θυμώνει με τον καθένα και του δίνει συμβουλές, δηλαδή, επειδή μπορεί να αποκτηθεί (η αρετή) με φροντίδα και μάθηση. γιατί αν θέλεις να καταλάβεις τι τέλος πάντων σημαίνει το να τιμωρεί, Σωκράτη, κανείς αυτούς που αδικούν, αυτό το ίδιο θα σε διδάξει, ότι οι άνθρωποι τουλάχιστο πιστεύουν ότι η αρετή μπορεί να αποκτηθεί. Γιατί κανένας δεν τιμωρεί αυτούς που κάνουν αδικίες έχοντας τη σκέψη του σ' αυτό και εξαιτίας αυτού, επειδή δηλαδή αδίκησε, εκτός αν κάποιος τιμωρεί απερίσκεπτα όπως ακριβώς ένα θηρίο. αυτός όμως που επιχειρεί να τιμωρεί με τη λογική δεν τιμωρεί για το αδίκημα που έχει περάσει –γιατί δεν μπορεί βέβαια, να κάνει αυτό που έγινε να μην έχει γίνει- αλλά για το μέλλον, για να μην αδικήσει πάλι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος που είδε ότι αυτός τιμωρήθηκε. και έχοντας τέτοια σκέψη πιστεύει πως η αρετή μπορεί να διδαχτεί. τιμωρεί οπωσδήποτε για να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Αυτή λοιπόν τη γνώμη έχουν όλοι, όσοι βέβαια τιμωρούν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή. τιμωρούν βέβαια για εκδίκηση και σωφρονισμό και οι άλλοι άνθρωποι όσους νομίζουν ότι αδικούν και προπάντων οι Αθηναίοι, οι συμπολίτες σου. επομένως σύμφωνα μ' αυτό το συλλογισμό και οι Αθηναίοι είναι απ' αυτούς που πιστεύουν ότι η αρετή μπορεί να αποκτηθεί και να διδαχτεί. Το ότι λοιπόν φυσικά δέχονται οι συμπολίτες σου και το χαλκιά και τον υποδηματοποιό να συμβουλεύει για τα πολιτικά και ότι νομίζουν πως η αρετή μπορεί να διδαχτεί και να αποκτηθεί σου έχει αποδειχτεί, Σωκράτη, αρκετά, όπως τουλάχιστον μου φαίνεται.

Σω:Ύστερα από αυτά λοιπόν, είπα, παρομοίασε τη δική μας ύπαρξη, όσον αφορά την παιδεία και την απαιδευσία, με μια τέτοια κατάσταση. Φαντάσου δηλαδή ανθρώπους σαν να είναι σε υπόγειο οίκημα που μοιάζει με σπηλιά, η οποία έχει την είσοδο ανοιχτή προς το φως και πλατιά, έτσι που να καλύπτει όλο το πλάτος του σπηλαίου. Μέσα σ' αυτή να βρίσκονται δεμένοι με αλυσίδες από την παιδική ηλικία, στα σκέλη και τον αυχένα, με αποτέλεσμα αυτοί να μένουν ακίνητοι και να βλέπουν μόνο μπροστά και από το δέσιμο να μην μπορούν να γυρίσουν το κεφάλι κυκλικά. Επίσης φως από φωτιά να καίει γι' αυτούς ψηλά και μακριά, στα νώτα τους, και ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες, δρόμο που βρίσκεται επάνω, και δίπλα σ' αυτόν φαντάσου μικρό τοίχο, οικοδομημένο απέναντι, όπως ακριβώς οι θαυματοποιοί τοποθετούν μπροστά από τους ανθρώπους τα παραπετάσματα, πάνω απ' τα οποία δείχνουν τα τεχνάσματά τους. Γλ: Φαντάζομαι, είπε. Σω: Φαντάσου, λοιπόν, παράλληλα σ' αυτό το μικρό τοίχο ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, τα οποία βγαίνουν πάνω από το ύψος του μικρού τοίχου και ανδριάντες και άλλα ομοιώματα, κατασκευασμένα από πέτρα και ξύλο και κάθε λογής υλικό. όπως είναι φυσικό (βλέπεις) άλλους απ' αυτούς που κουβαλούν να μιλούν και άλλους να σιωπούν. Γλ: Αλλόκοτη, είπε, εικόνα αναφέρεις και παράξενους δεσμώτες. Σω: Όμοιους με μας, είπα εγώ.

Σω: Τι λοιπόν; Αυτό δεν είναι εύλογο, είπα εγώ, και αναγκαίο συμπέρασμα από όσα προελέχθησαν, ότι ούτε οι απαίδευτοι, που δε γνωρίζουν την αλήθεια, θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν αποτελεσματικά μια πόλη ούτε εκείνοι που τους επιτρέπεται να απασχολούνται ως το τέλος της ζωής τους με τα πνευματικά ζητήματα, οι μεν πρώτοι γιατί δεν έχουν ένα σκοπό στη ζωή, για τον οποίο καταβάλλοντας προσπάθεια πρέπει να κάνουν όλα αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή τους, οι δε δεύτεροι γιατί δεν είναι πρόθυμοι να ασχοληθούν με τα πρακτικά προβλήματα, καθώς νομίζουν ότι έχουν εγκατασταθεί , στις νήσους των μακάρων, ενώ είναι ακόμη ζωντανοί; Γλ: Αλήθεια, είπε. Σω: Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, εμάς των ιδρυτών της πόλης, είναι να εξαναγκάσουμε τις πιο προικισμένες φυσιογνωμίες να οδηγηθούν προς την έρευνα αυτού το οποίο πριν είπαμε ότι είναι το σπουδαιότερο, να γνωρίσουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνη την ανηφορική οδό και, όταν ανεβαίνοντας αρκετά αντιληφθούν, να μην τους επιτρέψουμε αυτό που τώρα επιτρέπεται. Γλ: Ποιο ακριβώς; Σω: Το να μένουν συνεχώς, είπα εγώ, στον ίδιο τόπο και να μη θέλουν πάλι να κατεβούν σε εκείνους τους δεσμώτες ούτε να συμμετέχουν στους κόπους και τις τιμές εκείνων, είτε είναι ταπεινότερες είτε είναι μεγαλύτερης σημασίας.

Γλ: Μα πώς, είπε, θα αδικήσουμε αυτούς και θα τους κάνουμε να ζουν χειρότερα, ενώ είναι δυνατόν σ' αυτούς να ζουν καλύτερα; Σω: Ξέχασες, πάλι, φίλε, είπα εγώ, ότι ο νόμος δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό, πώς δηλαδή μία μόνο κοινωνική ομάδα στην πόλη υπερβολικά θα ευημερήσει, αλλά μεθοδεύει ώστε να επιτευχθεί αυτό σε ολόκληρη την πόλη, αναμορφώνοντας τους πολίτες με πειθώ και με εξαναγκασμό, δημιουργώντας τις συνθήκες ώστε ο ένας να μεταδίδει στον άλλο το ωφέλιμο, το οποίο ο καθένας θα μπορούσε να προσφέρει στην κοινωνία και ο ίδιος διαπλάθοντας τέτοιους άνδρες στην πόλη, όχι για να τους αφήνει να βαδίζει ο καθένας όπου θέλει, αλλά για να κάνει πλήρη χρήση ο ίδιος σ' αυτούς των δεσμών που ενώνουν την πόλη. Γλ: Αλήθεια, είπε. Πραγματικά ξέχασα. Σω: Σκέψου λοιπόν είπα, Γλαύκωνα, ότι σε καμιά περίπτωση δε θα αδικήσουμε τους φιλοσόφους που υπάρχουν στην πόλη μας, αλλά ότι θα μιλήσουμε δίκαια (λογικά) σ' αυτούς, όταν τους αναγκάσουμε να φροντίζουν και να προστατεύουν τους άλλους.

Η αρετή
Ένας λόγος λέει: Σε βράχια
η Αρετή δυσκολοπάτητα φωλιάζει
κι έναν τόπο θείο και πάναγνο αφεντεύει·
δεν μπορούν του καθενός θνητού τα μάτια
να τη δουν· την αντικρίζει μόνο εκείνος
που από μέσα του ο ιδρώτας, σπαραγμός
της καρδιάς του, θ’ αναβρύσει,
μόνο εκείνος που ως τ’ ακρόκορφο θα φτάσει
της αντρείας.
(μτφρ. Θρ. Σταύρου)

Matrix και ISIS

Η γνωστή αμερικάνικη ταινία αλλά και άλλες παλαιότερες όπως το dark city ή και το δέκατο τρίτο πάτωμα, δεν είναι άλλο από την παραλλαγή του γνωστού μύθου της σπηλιάς του Πλάτωνα.

"Αυτά που βλέπουμε, ακούμε, γευόμαστε, μυρίζουμε και αισθανόμαστε δεν είναι τίποτε άλλο από τον κόσμο που έχουν απλώσει μπροστά στα μάτια μας για να μην βλέπουμε την αλήθεια."

Αυτός ο κόσμος είναι ο ίδιος κόσμος στον οποίον ζουν και δρουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, όπως οι οπαδοί του ISIS.

Αν φανταστεί κανείς πως οι τζιχαντιστές είναι τόσο βέβαιοι και τόσο πεπεισμένοι ότι αυτά που πιστεύουν είναι η μοναδική και υπέρτατη αλήθεια, που δίνουν με ευχαρίστηση την ίδια τους την ζωή, την ύπαρξη για τις ιδέες τους. Αυτό συμβαίνει επειδή από την στιγμή που γεννιούνται ζουν μέσα στην προπαγάνδα και στην πλύση εγκεφάλου, που τους καθορίζει όλο τους το είναι.

Και αν αυτό μπορέσει το μυαλό του ανθρώπου να το κατανοήσει σε βάθος μπορεί να δει ότι η δυτική ζωή, η "ελευθερία", η "δημοκρατία", ο ανθρωπισμός, δεν είναι παρά η αντίστοιχη κατάσταση μιας άλλης κοινωνίας. Η αντίστοιχη πλύση εγκεφάλου έχει γίνει και στις δυτικές κοινωνίες και με μεγαλύτερη ένταση αλλά και έκταση.

Ο άνθρωπος των δυτικών κοινωνιών έχει εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζει θέματα χωρίς την ανεξάρτητη κριτική σκέψη, αλλά με την εμπάθεια της κατευθυνόμενης ιδεοληψίας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι το οποίο είναι πασιφανές για ένα μάτι το οποίο δεν έχει μπει στο καλούπι του δόγματος (έτσι είναι γιατί έτσι λέγεται), και ας κάνουμε ένα πείραμα με το δικό σας μυαλό. Και προσοχή, αυτό το πείραμα δεν αποδεικνύει το πόσο ελεύθερο, δογματικό, κατευθυνόμενο, παραπλανημένο είναι το μυαλό του καθενός· είναι απλά μια ένδειξη για το αν και κατά πόσο μπορεί να έχουμε όλοι παραπλανηθεί με την "αλήθεια" που είναι κατευθυνόμενη και επιτηδευμένη:

Τι είναι το παρακάτω σύμβολο;

Τι σας έρχεται πρώτο στο μυαλό; Ναζιστικό; Αρχαίο; Φασιστικό;

Συνεχίζετε και διαβάζετε; Καλώς, αυτό είναι το πρώτο βήμα την ευρύτητας της αντίληψης και της έμφυτης ανάγκης του ανθρώπου να ανακαλύπτει την αλήθεια πίσω από την κουρτίνα του "πραγματικού".

Οι υπόλοιποι που έχουν δει το σήμα και απέρριψαν αμέσως όλο το κείμενο σε τι διαφέρουν από τους τζιχαντιστές;

Και συνεχίζοντας, με το παρακάτω σύμβολο;

Τι είναι αυτό που προκαλείται στα συναισθήματά σας βλέποντάς το; Απέχθεια, φόβος, αποστροφή;

Και το παρακάτω;

Ας έρθουμε τώρα να δούμε πρώτα την λάθος προσέγγιση και αντίληψη της ιδέας την πρώτης αντίδρασης από τα παραπάνω.

Φανταστείτε ότι είχατε γεννηθεί πριν από δύομισι ή τρεις χιλιάδες χρόνια και βλέπατε αυτά τα σύμβολα. Μπορείτε να φανταστείτε τότε πως θα τα βλέπατε; Ποια θα ήταν τα συναισθήματά που θα είχατε απέναντι σε αυτά τα σύμβολα; Θα υπήρχε διαφορά και ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Τώρα, φανταστείτε έναν μουσουλμάνο, ο οποίος βλέποντας το τρίτο σύμβολο αισθάνεται μίσος και αποστροφή.

Ποια είναι η αλήθεια πίσω από αυτά τα σύμβολα;

Η αλήθεια είναι ότι τα σύμβολα είναι αρχικά και απλά δύο πράγματα, σχέδια και αντιπαράσταση κάποιου πράγματος πνευματικού η υλικού πεδίου (μία ιδέα, ένα υλικό σώμα κλπ.) Αυτό το οποίο επηρεάζει τον άνθρωπο είναι η σύνδεση του σχεδίου με το "πράγμα". Και ποιος είναι αυτός που κάνει τον συνδυασμό και γιατί; Και ποιος εν τέλει επιβάλει την απόλυτη συσχέτιση του σχεδίου με αυτό το "πράγμα";

Για παράδειγμα η σβάστικα σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από την σύνδεση του ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας του 2ου παγκοσμίου πολέμου με το σχέδιο αυτό. Ναι, αλλά αυτό το σχέδιο υπάρχει σε άπειρο αριθμό σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας σε αρχαία ευρήματα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτά λοιπόν τι ήταν; Ο ναζισμός του Χίτλερ πριν τον Χίτλερ;

Αλλά ας αφήσουμε αυτά τα επιλήψιμα σχέδια και ας πάμε σε κάτι άλλο. Στο ποια θρησκεία έχει δίκιο για τον Δημιουργό του σύμπαντος. Δύσκολο και δυσνόητο να γίνει απολύτως κατανοητό, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο εύκολο να εξάγει κανείς συμπεράσματα για το πείραμά μας από αυτήν και μόνο την ιδέα.

Ποια θρησκεία είναι αυτή που έχει την Αλήθεια για τον Θεό, για την δημιουργία και για όλα εκείνα που δεν μπορεί να εξηγήσει ο άνθρωπος;

Ο Βουδισμός; Ο Χριστιανισμός; Ο Ταοϊσμός; Ο Μανιχαϊσμός; Ο Μουσουλμανισμός; Ο ουμανισμός; Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει; Και με ποιο κριτήριο. Ο καθένας νομίζει ότι η δική του θρησκεία, το δικό του δόγμα είναι και το πιο σωστό. Έναντι των υπολοίπων. Και όσο κι αν μία κοινωνία είναι "φιλελεύθερη", και αισθάνεται πολυπολιτισμική, ένας χριστιανός και ένας μουσουλμάνος δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο θρησκευτικότητας. Ο ένας αισθάνεται ότι ο άλλος πιστεύει σε λάθος πράγματα. Ότι ακριβώς δηλαδή γίνεται με τους δυτικούς και τους τζιχαντιστές. Και οι δύο βρίσκονται μέσα σε ένα "matrix", το οποίο τους διαμορφώνει κατάλληλα για να λειτουργούν σύμφωνα με τις αρχές της πλευράς που βρίσκονται.

Εσείς σε ποια πλευρά βρίσκεστε; Στο ένα ή στο άλλο "matrix"; Στο ένα ή στο άλλο τζιχάντ; Στο ένα ή στο άλλο δόγμα; Στην μία ή στην άλλη "αλήθεια";

Και το αποκορύφωμα του πειράματος έρχεται τώρα...

Μπορείτε έστω και για μία στιγμή να ξεχάσετε ότι ξέρετε και να δείτε και να αντιληφθείτε την πραγματικότητα με τα μάτια της αντίθετης παράταξης; Δεν είναι εύκολο... Δεν είναι ευχάριστο... Δεν είναι απλό...

Παρέχει όμως μία τέτοια οπτική, από την οποία βλέπετε "πίσω από τον καθρέπτη". Και αυτό είναι απλά ή αρχή...

Σε αυτή την αρχή έχουν βασιστεί και πολλές από τις φιλοσοφικές συζητήσεις της κλασικής περιόδου της Ελλάδας.

Η κίνηση αυτή της αποδοχής της άλλης οπτικής, παρέχει την δυνατότητα της άμβλυνσης της σκέψης.

Και όπως και στο matrix, αλλά και στον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα, υπάρχει κάποιος που ελέγχει το matrix, την σπηλιά. Είναι αυτός που έχει δώσει τα δόγματα, την εκπαίδευση, την προπαγάνδα. Εκεί ακριβώς είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα και η μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπου. Το "αφεντικό" της σπηλιάς είναι αφανές. Είναι αόρατο για το απλό μάτι του παρατηρητή.

Για τον τζιχαντιστή είναι αυτός που τους παρέχει τα αντίγραφα του Κορανίου, αλλά και τα όπλα για να συνεχίσουν. Για τον δυτικό, είναι η εκπαίδευση και η ενημέρωση που του σερβίρουν σε υπερβολική δόση. Είναι όλα αυτά τα οποία προπαγανδίζονται με τόση δύναμη, που τον καθιστούν ανίκανο να αντισταθεί ή ακόμα και να τα ερευνήσει, αναλύσει, καταλάβει.

Με λίγα λόγια, όλα όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε, στο μεγαλύτερό τους ποσοστό, δεν είναι τίποτε άλλο από χειραγωγικά ψέματα για να ελέγχουν τον τρόπο σκέψης μας. Όπως ακριβώς κάνουν και με τους τζιχαντιστές.

Ζούμε όλοι μέσα σε ένα matrix, μέσα σε μια πραγματικότητα που έχει κατασκευαστεί και την ακολουθούμε πιστά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά που σκεφτόμαστε δεν είναι καν δικές μας ιδέες.

Ο Χρόνος

Πολλές φορές έχω αναλωθεί σε συζητήσεις περί του χρόνου και της πραγματικής υφής του σε σχέχη με τον παρατηρητή που στην περίπτωσή μας είναι ο άνθρωπος.
Πραγματικά υπάρχει η άποψη των ονειροπόλων, των ονειροταξιδευτών, των μυημένων, των σοφών, των επιστημόνων και όλοι φαίνεται να έχουν κοινές συνισταμένες περί της πορείας του χρόνου σε σχέση με τον παρατηρητή και το υποκείμενο. Σε αυτήν την περίπτωση, ο χρόνος, ο οποίος είναι βάση της αντιληπτικής ικανότητας του καθενός είναι χαοτικός, μη γραμμικός, ή ακόμα και κβαντικός, όσο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Και βέβαια ο χρόνος μπορεί να μην υπάρχει, ή ακόμα και να είναι αισθητά διαφορετικός για διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές ή ίδιες στιγμές, σε διαφορετικά μέρη.
Υπάρχει όμως και μια οπτική η οποία είναι λίγο διαφορετική και δεν μπορεί να προσεγγιστεί εύκολα από τον παρατηρητή, και ακόμα δυσκολότερα να γίνει κατανοητή. Η οπτική αυτή είναι του ίδιου του χρόνου-Κρόνου, ο οποίος είναι και ο μόνος ο οποίος έχει την ικανότητα της αντίληψης του εαυτού του στο σύνολό της. Η ίδια η έννοια του χρόνου είναι σχεδόν ακατανόητη από τον άνθρωπο που σαν παρατηρητής υπάρχει μόνο για ένα κλάσμα της στιγμής της αντίληψης του χρόνου. Στην πραγματικότητα είναι σαν να προσπαθεί ένα κύτταρο του οργανισμού του ανθρώπου να αντιληφθεί την ολότητα του ανθρώπου και την θέση του μέσα στο σύμπαν, εντός του περιορισμένου χρόνου της ζωής του συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών που απαρτίζουν την οντότητα άνθρωπος. Σίγουρα, παραβάλλοντας όλες τις συνάφειες του μακρόκοσμου με τον μικρόκοσμο έχουν ένα μοντέλο βάση του οποίου μπορούν να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα. Συμπεράσματα όμως που ισχύουν για περιορισμένο εύρος. Ένα κύτταρο το οποίο δεν έχει ζωή περισσότερο από κάποιους μήνες, δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια του έτους. Έτσι είναι σαν να ζητάμε από μία μύγα να μας περιγράψει τις διαφορές θερμοκρασίας μίας σειράς ετών και να κάνει την σύγκριση με αντίστοιχες εποχές μεγάλων ενιαυτών. Ελπίζω να έχω δώσει μια ιδέα για την ελάχιστη δυνατοτητα του ανθρώπου να αντιληφθεί την έννοια του χρόνου.
Για να μπορέσει ο παρατηρητής να έχει μια φρακταλική τουλάχιστον άποψη για τον χρόνο, θα πρέπει να είναι σε θέση να παρατηρήσει τον χρόνο από την στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την τρέχουσα, ως μια ολότητα. Μέσα σε αυτή την πορεία, αν θα μπορούσε να δει την ζωή του σαν ένα φιλμ το οποίο μπορεί να κοιτάξει αφ' ενός ολόκληρο, με τις στιγμές του σαν ένα τεράστιο κολάζ στο οποίο μπορεί να κοιτάξει κάθε στιγμή, και αφ' εταίρου να μπορεί να το προβάλει προς τις δύο κατευθύνσεις, μπροστά και πίσω. Με αυτό τον τρόπο και την απαραίτητη και δεσπόζουσα δημιουργική φαντασία, μπορεί να έχει ένα μικρό κλάσμα από την οπτική του Κρόνου επάνω στον χρόνο. Μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο παράθυρο στον χρονικό ορίζοντα της ζωής του, θα πρέπει να προσθέσει και τις πύλες των ονείρων, οι οποίες δεν "χωράνε" στην σειρά μέσα σε αυτό το τεράστιο κολάζ. Αυτές, οι στιγμές των ονείρων, εν ύπνο ή εν γρηγόρσει, θα πρέπει είναι τοποθετημένες παράλληλα, ή στο βάθος κάποιων χρονικών ορίων γραμμικής σειράς. Βέβαια ο χώρος ο οποίος καταλαμβάνουν αυτές οι στιγμές δεν "χωράει" σε ένα "καρέ" του κολάζ. Εκεί είναι και το παράδοξο της αντίληψης της σφαιρικότητας της αντίληψης του χρόνου. Πως ενώ σε κατάσταση διαλογισμού, οι στιγμές του ονείρου μπορούν να καλύψουν πολλαπλάσιο χρόνο. Αυτή είναι και η κατάσταση της διτότητας του χρόνου για τον παρατηρητή. Εδώ όμως υπάρχει η ειδοποιός διαφορά της ίδιας της φύσης του χρόνου από την πλευρά του Κρόνου, και από την πλευρά όλων των υπόλοιπων υποκειμένων που έχουν την ίδια και την αυτήν πορεία στο ποτάμι του χρόνου.
Εδώ έρχεται και η ματιά του κβαντικού σύμπαντος, το οποίο κυοφορεί σε κάθε στιγμή του χρόνου απεριόριστες άλλες. Αντίστοιχα λειτουργεί και η έννοια του παράλληλου διαστήματος. Κάτι αντίστοιχο είναι και τα χωροχρονικά παράδοξα. Ή μάλλον τα χωροχρονικά παράδοξα είναι η απόδειξη της περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου σε σχέση με το χωροχρόνο και τον ιστό της αράχνης που πλέκεται μεταξύ των παράλληλων διαστάσεων. Με την μόνη διαφορά ότι αυτός ο ιστός δεν είναι δύο διαστάσεων, ούτε κάν τριών. Είναι πολλαπλών διαστάσεων. Δυστυχώς με την απλή λογική και τον λόγο είναι αδύνατον να καθοριστεί επ' ακριβώς η έννοια των πολλαπλών διαστάσεων, οπότε θα αρκεστούμε επί του παρόντος στις τέσσερεις διαστάσεις. Δηλαδή, όπως βλέπουμε έναν ιστό, θα πρέπει να φανταστούμε ότι οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνον οριζόντιες, αλλά εκτείνονται και προς τα επάνω και κάτω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκτείνονται οριζόντια. Τώρα φανταστείτε ότι κάθε δευτερόλεπτο αυτός ο ιστός αλλάζει διακλαδώσεις, οι οποίες εκτείνονται στο παρελθόν και το μέλον όπως εκτείνονται στον χώρο. Δύσκολο. Βέβαια αυτό δεν είναι παρά ένα κλάσμα της έκτασης του χρόνου, γιατί και ο ιστός, όπως και ο χρόνος μπορεί σε όλη του την έκταση όπως σας την έδωσα μέχρι τώρα, να εκτείνεται και εκτός του χώρου και του χρόνου και σε άλλους κόσμους, ονειρικούς ας πούμε. Και ακόμα περισσότερο για να σας μπερδέψω τελείως, εκτείνεται και ανάμεσα τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Και ακόμα παραπέρα, σε αστρικό επίπεδο..... Και πάει λέγοντας. Το χάσαμε; Όχι, είμαστε πάντα εδώ. Μέσα στον χρόνο, μέσα στο τώρα, και όλα τα παραπάνω ισχύουν τόσο τόρα, όσο και πρίν και στο μέλλον. Ισχύουν πάντα.
Και ξαναλέω, ότι όλα αυτά δεν είναι παρά κλάσματα μέσα στον χρόνο.
Φυσικά αν ήμασταν ο χρόνος, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, γιατί θα μπορούσαμε να μετακινήσουμε τον εαυτό μας, σαν δείκτες ρολογιού που τους κινούμε κατά την όρεξή μας μπρος ή πίσω, να κινήσουμε τους δίκτες πιό αργά, ταχύτερα ή να σταματήσουμε τελείως την κίνηση και να βρεθούμε σε ένα σταθερό σημείο μέσα στο χρόνο και στον χώρο. Απλό! Ναι, αλλά ο ίδιος ο Κρόνος, καθ' όλη την διάρκεια που παρατηρεί αυτήν την τελευταία εικόνα, δεν υφίσταται την πορεία του χρόνου; Δεν μετράνε δευτερόλεπτα όση ώρα περιεργάζεται μια όμορφη πεταλούδα με έντονα μπλε φτερά, που γυαλίζουν στο ξέφωτο ενός δάσους απάτητου ακόμα από ανθρώπους;
Και σας απαντώ για να είμαι απολύτως ξεκάθαρος και σαφής! ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Πραγματικά, αν ο ίδιος ο χρόνος/Κρόνος υφίσταται την ίδια την δύναμή του είναι κάτι που με ξεπερνάει. Κάτι σαν το χωροχρονικό παράδοξο, αν κάποιος γύρναγε πίσω στο χρόνο και σκότωνε τον παππού του, δεν θα μπορούσε να υπάρξει γιατί δεν θα γεννιότανε ποτέ, αλλά πάλι, δεν θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στο χρόνο αν δεν είχε γεννηθεί ποτέ, και ιδού το παράδοξον. Λάθος! Ουδέν παράδοξον. Και οι δύο συνθήκες θα ικανοποιηθούν κανονικά, μόνο που θα βρισκόμασταν σε παράλληλους κόσμους, παράλληλες διαστάσεις που στην μία δεν θα ήταν γεννημένος και στην άλλη δεν θα είχε σκοτώσει τον παππού του. Το σχίσμα κάθε τέτοιας περίπτωσης είναι και αυτό το οποίοι δημιουργεί και έναν καινούριο κόσμο ανεξάρτητο αλλά παράλληλο. Έτσι φαντάζομαι ότι λειτουργεί και η έννοια του χρόνου στο προηγούμενο παράδοξο.
Σύμφωνα όμως με όλα τα παραπάνω και προϊόντος της χρόνιας διαφωνίας μου με τους χαοτικούς και ονειροταξιδευτές, η γραμμικότητα του χρόνου για την αντίληψη του παρατηρητή δεν αλλάζει. Θα είναι σαν να λέμε ότι επειδή στο κολάζ με τις στιγμές της ζωής του ανθρώπου, επειδή δεν χωράνε τα όνειρα, μετακινούμε τις στιγμές ώστε να χωρέσουν όλα ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ! Όχι κύριοι. Στο χωροχρονικό αντιληπτικό επίπεδο της υλικής αιθεροφυσικής διάστασης, υπάρχει μία σταθερά που λέγεται χρόνος. Αυτή η σταθερά είναι γραμμικότατη και καθορίζεται από δρακόντειους νόμους. Η διαφορά είναι ότι ο χρόνος δεν πρέπει να μετριέται στην ύλη! Ο χρόνος και η ύλη είναι τόσο διαφορετικά και εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους όσο το πάνω από το κάτω. Εξ' ου και η διαφωνία μου. Ο χρόνος είναι γραμμικός και σταθερός, ο χρόνος είναι άμετρος χαοτικός καμπυλωτός και άπειρος!
Με τις υγείες σας!