Πολλές φορές έχω αναλωθεί σε συζητήσεις περί του χρόνου και της πραγματικής υφής του σε σχέχη με τον παρατηρητή που στην περίπτωσή μας είναι ο άνθρωπος.
Πραγματικά υπάρχει η άποψη των ονειροπόλων, των ονειροταξιδευτών, των μυημένων, των σοφών, των επιστημόνων και όλοι φαίνεται να έχουν κοινές συνισταμένες περί της πορείας του χρόνου σε σχέση με τον παρατηρητή και το υποκείμενο. Σε αυτήν την περίπτωση, ο χρόνος, ο οποίος είναι βάση της αντιληπτικής ικανότητας του καθενός είναι χαοτικός, μη γραμμικός, ή ακόμα και κβαντικός, όσο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Και βέβαια ο χρόνος μπορεί να μην υπάρχει, ή ακόμα και να είναι αισθητά διαφορετικός για διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές ή ίδιες στιγμές, σε διαφορετικά μέρη.
Υπάρχει όμως και μια οπτική η οποία είναι λίγο διαφορετική και δεν μπορεί να προσεγγιστεί εύκολα από τον παρατηρητή, και ακόμα δυσκολότερα να γίνει κατανοητή. Η οπτική αυτή είναι του ίδιου του χρόνου-Κρόνου, ο οποίος είναι και ο μόνος ο οποίος έχει την ικανότητα της αντίληψης του εαυτού του στο σύνολό της. Η ίδια η έννοια του χρόνου είναι σχεδόν ακατανόητη από τον άνθρωπο που σαν παρατηρητής υπάρχει μόνο για ένα κλάσμα της στιγμής της αντίληψης του χρόνου. Στην πραγματικότητα είναι σαν να προσπαθεί ένα κύτταρο του οργανισμού του ανθρώπου να αντιληφθεί την ολότητα του ανθρώπου και την θέση του μέσα στο σύμπαν, εντός του περιορισμένου χρόνου της ζωής του συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών που απαρτίζουν την οντότητα άνθρωπος. Σίγουρα, παραβάλλοντας όλες τις συνάφειες του μακρόκοσμου με τον μικρόκοσμο έχουν ένα μοντέλο βάση του οποίου μπορούν να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα. Συμπεράσματα όμως που ισχύουν για περιορισμένο εύρος. Ένα κύτταρο το οποίο δεν έχει ζωή περισσότερο από κάποιους μήνες, δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια του έτους. Έτσι είναι σαν να ζητάμε από μία μύγα να μας περιγράψει τις διαφορές θερμοκρασίας μίας σειράς ετών και να κάνει την σύγκριση με αντίστοιχες εποχές μεγάλων ενιαυτών. Ελπίζω να έχω δώσει μια ιδέα για την ελάχιστη δυνατοτητα του ανθρώπου να αντιληφθεί την έννοια του χρόνου.
Για να μπορέσει ο παρατηρητής να έχει μια φρακταλική τουλάχιστον άποψη για τον χρόνο, θα πρέπει να είναι σε θέση να παρατηρήσει τον χρόνο από την στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την τρέχουσα, ως μια ολότητα. Μέσα σε αυτή την πορεία, αν θα μπορούσε να δει την ζωή του σαν ένα φιλμ το οποίο μπορεί να κοιτάξει αφ' ενός ολόκληρο, με τις στιγμές του σαν ένα τεράστιο κολάζ στο οποίο μπορεί να κοιτάξει κάθε στιγμή, και αφ' εταίρου να μπορεί να το προβάλει προς τις δύο κατευθύνσεις, μπροστά και πίσω. Με αυτό τον τρόπο και την απαραίτητη και δεσπόζουσα δημιουργική φαντασία, μπορεί να έχει ένα μικρό κλάσμα από την οπτική του Κρόνου επάνω στον χρόνο. Μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο παράθυρο στον χρονικό ορίζοντα της ζωής του, θα πρέπει να προσθέσει και τις πύλες των ονείρων, οι οποίες δεν "χωράνε" στην σειρά μέσα σε αυτό το τεράστιο κολάζ. Αυτές, οι στιγμές των ονείρων, εν ύπνο ή εν γρηγόρσει, θα πρέπει είναι τοποθετημένες παράλληλα, ή στο βάθος κάποιων χρονικών ορίων γραμμικής σειράς. Βέβαια ο χώρος ο οποίος καταλαμβάνουν αυτές οι στιγμές δεν "χωράει" σε ένα "καρέ" του κολάζ. Εκεί είναι και το παράδοξο της αντίληψης της σφαιρικότητας της αντίληψης του χρόνου. Πως ενώ σε κατάσταση διαλογισμού, οι στιγμές του ονείρου μπορούν να καλύψουν πολλαπλάσιο χρόνο. Αυτή είναι και η κατάσταση της διτότητας του χρόνου για τον παρατηρητή. Εδώ όμως υπάρχει η ειδοποιός διαφορά της ίδιας της φύσης του χρόνου από την πλευρά του Κρόνου, και από την πλευρά όλων των υπόλοιπων υποκειμένων που έχουν την ίδια και την αυτήν πορεία στο ποτάμι του χρόνου.
Εδώ έρχεται και η ματιά του κβαντικού σύμπαντος, το οποίο κυοφορεί σε κάθε στιγμή του χρόνου απεριόριστες άλλες. Αντίστοιχα λειτουργεί και η έννοια του παράλληλου διαστήματος. Κάτι αντίστοιχο είναι και τα χωροχρονικά παράδοξα. Ή μάλλον τα χωροχρονικά παράδοξα είναι η απόδειξη της περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου σε σχέση με το χωροχρόνο και τον ιστό της αράχνης που πλέκεται μεταξύ των παράλληλων διαστάσεων. Με την μόνη διαφορά ότι αυτός ο ιστός δεν είναι δύο διαστάσεων, ούτε κάν τριών. Είναι πολλαπλών διαστάσεων. Δυστυχώς με την απλή λογική και τον λόγο είναι αδύνατον να καθοριστεί επ' ακριβώς η έννοια των πολλαπλών διαστάσεων, οπότε θα αρκεστούμε επί του παρόντος στις τέσσερεις διαστάσεις. Δηλαδή, όπως βλέπουμε έναν ιστό, θα πρέπει να φανταστούμε ότι οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνον οριζόντιες, αλλά εκτείνονται και προς τα επάνω και κάτω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκτείνονται οριζόντια. Τώρα φανταστείτε ότι κάθε δευτερόλεπτο αυτός ο ιστός αλλάζει διακλαδώσεις, οι οποίες εκτείνονται στο παρελθόν και το μέλον όπως εκτείνονται στον χώρο. Δύσκολο. Βέβαια αυτό δεν είναι παρά ένα κλάσμα της έκτασης του χρόνου, γιατί και ο ιστός, όπως και ο χρόνος μπορεί σε όλη του την έκταση όπως σας την έδωσα μέχρι τώρα, να εκτείνεται και εκτός του χώρου και του χρόνου και σε άλλους κόσμους, ονειρικούς ας πούμε. Και ακόμα περισσότερο για να σας μπερδέψω τελείως, εκτείνεται και ανάμεσα τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Και ακόμα παραπέρα, σε αστρικό επίπεδο..... Και πάει λέγοντας. Το χάσαμε; Όχι, είμαστε πάντα εδώ. Μέσα στον χρόνο, μέσα στο τώρα, και όλα τα παραπάνω ισχύουν τόσο τόρα, όσο και πρίν και στο μέλλον. Ισχύουν πάντα.
Και ξαναλέω, ότι όλα αυτά δεν είναι παρά κλάσματα μέσα στον χρόνο.
Φυσικά αν ήμασταν ο χρόνος, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, γιατί θα μπορούσαμε να μετακινήσουμε τον εαυτό μας, σαν δείκτες ρολογιού που τους κινούμε κατά την όρεξή μας μπρος ή πίσω, να κινήσουμε τους δίκτες πιό αργά, ταχύτερα ή να σταματήσουμε τελείως την κίνηση και να βρεθούμε σε ένα σταθερό σημείο μέσα στο χρόνο και στον χώρο. Απλό! Ναι, αλλά ο ίδιος ο Κρόνος, καθ' όλη την διάρκεια που παρατηρεί αυτήν την τελευταία εικόνα, δεν υφίσταται την πορεία του χρόνου; Δεν μετράνε δευτερόλεπτα όση ώρα περιεργάζεται μια όμορφη πεταλούδα με έντονα μπλε φτερά, που γυαλίζουν στο ξέφωτο ενός δάσους απάτητου ακόμα από ανθρώπους;
Και σας απαντώ για να είμαι απολύτως ξεκάθαρος και σαφής! ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Πραγματικά, αν ο ίδιος ο χρόνος/Κρόνος υφίσταται την ίδια την δύναμή του είναι κάτι που με ξεπερνάει. Κάτι σαν το χωροχρονικό παράδοξο, αν κάποιος γύρναγε πίσω στο χρόνο και σκότωνε τον παππού του, δεν θα μπορούσε να υπάρξει γιατί δεν θα γεννιότανε ποτέ, αλλά πάλι, δεν θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στο χρόνο αν δεν είχε γεννηθεί ποτέ, και ιδού το παράδοξον. Λάθος! Ουδέν παράδοξον. Και οι δύο συνθήκες θα ικανοποιηθούν κανονικά, μόνο που θα βρισκόμασταν σε παράλληλους κόσμους, παράλληλες διαστάσεις που στην μία δεν θα ήταν γεννημένος και στην άλλη δεν θα είχε σκοτώσει τον παππού του. Το σχίσμα κάθε τέτοιας περίπτωσης είναι και αυτό το οποίοι δημιουργεί και έναν καινούριο κόσμο ανεξάρτητο αλλά παράλληλο. Έτσι φαντάζομαι ότι λειτουργεί και η έννοια του χρόνου στο προηγούμενο παράδοξο.
Σύμφωνα όμως με όλα τα παραπάνω και προϊόντος της χρόνιας διαφωνίας μου με τους χαοτικούς και ονειροταξιδευτές, η γραμμικότητα του χρόνου για την αντίληψη του παρατηρητή δεν αλλάζει. Θα είναι σαν να λέμε ότι επειδή στο κολάζ με τις στιγμές της ζωής του ανθρώπου, επειδή δεν χωράνε τα όνειρα, μετακινούμε τις στιγμές ώστε να χωρέσουν όλα ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ! Όχι κύριοι. Στο χωροχρονικό αντιληπτικό επίπεδο της υλικής αιθεροφυσικής διάστασης, υπάρχει μία σταθερά που λέγεται χρόνος. Αυτή η σταθερά είναι γραμμικότατη και καθορίζεται από δρακόντειους νόμους. Η διαφορά είναι ότι ο χρόνος δεν πρέπει να μετριέται στην ύλη! Ο χρόνος και η ύλη είναι τόσο διαφορετικά και εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους όσο το πάνω από το κάτω. Εξ' ου και η διαφωνία μου. Ο χρόνος είναι γραμμικός και σταθερός, ο χρόνος είναι άμετρος χαοτικός καμπυλωτός και άπειρος!
Με τις υγείες σας!
Πραγματικά υπάρχει η άποψη των ονειροπόλων, των ονειροταξιδευτών, των μυημένων, των σοφών, των επιστημόνων και όλοι φαίνεται να έχουν κοινές συνισταμένες περί της πορείας του χρόνου σε σχέση με τον παρατηρητή και το υποκείμενο. Σε αυτήν την περίπτωση, ο χρόνος, ο οποίος είναι βάση της αντιληπτικής ικανότητας του καθενός είναι χαοτικός, μη γραμμικός, ή ακόμα και κβαντικός, όσο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Και βέβαια ο χρόνος μπορεί να μην υπάρχει, ή ακόμα και να είναι αισθητά διαφορετικός για διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές ή ίδιες στιγμές, σε διαφορετικά μέρη.
Υπάρχει όμως και μια οπτική η οποία είναι λίγο διαφορετική και δεν μπορεί να προσεγγιστεί εύκολα από τον παρατηρητή, και ακόμα δυσκολότερα να γίνει κατανοητή. Η οπτική αυτή είναι του ίδιου του χρόνου-Κρόνου, ο οποίος είναι και ο μόνος ο οποίος έχει την ικανότητα της αντίληψης του εαυτού του στο σύνολό της. Η ίδια η έννοια του χρόνου είναι σχεδόν ακατανόητη από τον άνθρωπο που σαν παρατηρητής υπάρχει μόνο για ένα κλάσμα της στιγμής της αντίληψης του χρόνου. Στην πραγματικότητα είναι σαν να προσπαθεί ένα κύτταρο του οργανισμού του ανθρώπου να αντιληφθεί την ολότητα του ανθρώπου και την θέση του μέσα στο σύμπαν, εντός του περιορισμένου χρόνου της ζωής του συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών που απαρτίζουν την οντότητα άνθρωπος. Σίγουρα, παραβάλλοντας όλες τις συνάφειες του μακρόκοσμου με τον μικρόκοσμο έχουν ένα μοντέλο βάση του οποίου μπορούν να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα. Συμπεράσματα όμως που ισχύουν για περιορισμένο εύρος. Ένα κύτταρο το οποίο δεν έχει ζωή περισσότερο από κάποιους μήνες, δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια του έτους. Έτσι είναι σαν να ζητάμε από μία μύγα να μας περιγράψει τις διαφορές θερμοκρασίας μίας σειράς ετών και να κάνει την σύγκριση με αντίστοιχες εποχές μεγάλων ενιαυτών. Ελπίζω να έχω δώσει μια ιδέα για την ελάχιστη δυνατοτητα του ανθρώπου να αντιληφθεί την έννοια του χρόνου.
Για να μπορέσει ο παρατηρητής να έχει μια φρακταλική τουλάχιστον άποψη για τον χρόνο, θα πρέπει να είναι σε θέση να παρατηρήσει τον χρόνο από την στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την τρέχουσα, ως μια ολότητα. Μέσα σε αυτή την πορεία, αν θα μπορούσε να δει την ζωή του σαν ένα φιλμ το οποίο μπορεί να κοιτάξει αφ' ενός ολόκληρο, με τις στιγμές του σαν ένα τεράστιο κολάζ στο οποίο μπορεί να κοιτάξει κάθε στιγμή, και αφ' εταίρου να μπορεί να το προβάλει προς τις δύο κατευθύνσεις, μπροστά και πίσω. Με αυτό τον τρόπο και την απαραίτητη και δεσπόζουσα δημιουργική φαντασία, μπορεί να έχει ένα μικρό κλάσμα από την οπτική του Κρόνου επάνω στον χρόνο. Μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο παράθυρο στον χρονικό ορίζοντα της ζωής του, θα πρέπει να προσθέσει και τις πύλες των ονείρων, οι οποίες δεν "χωράνε" στην σειρά μέσα σε αυτό το τεράστιο κολάζ. Αυτές, οι στιγμές των ονείρων, εν ύπνο ή εν γρηγόρσει, θα πρέπει είναι τοποθετημένες παράλληλα, ή στο βάθος κάποιων χρονικών ορίων γραμμικής σειράς. Βέβαια ο χώρος ο οποίος καταλαμβάνουν αυτές οι στιγμές δεν "χωράει" σε ένα "καρέ" του κολάζ. Εκεί είναι και το παράδοξο της αντίληψης της σφαιρικότητας της αντίληψης του χρόνου. Πως ενώ σε κατάσταση διαλογισμού, οι στιγμές του ονείρου μπορούν να καλύψουν πολλαπλάσιο χρόνο. Αυτή είναι και η κατάσταση της διτότητας του χρόνου για τον παρατηρητή. Εδώ όμως υπάρχει η ειδοποιός διαφορά της ίδιας της φύσης του χρόνου από την πλευρά του Κρόνου, και από την πλευρά όλων των υπόλοιπων υποκειμένων που έχουν την ίδια και την αυτήν πορεία στο ποτάμι του χρόνου.
Εδώ έρχεται και η ματιά του κβαντικού σύμπαντος, το οποίο κυοφορεί σε κάθε στιγμή του χρόνου απεριόριστες άλλες. Αντίστοιχα λειτουργεί και η έννοια του παράλληλου διαστήματος. Κάτι αντίστοιχο είναι και τα χωροχρονικά παράδοξα. Ή μάλλον τα χωροχρονικά παράδοξα είναι η απόδειξη της περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου σε σχέση με το χωροχρόνο και τον ιστό της αράχνης που πλέκεται μεταξύ των παράλληλων διαστάσεων. Με την μόνη διαφορά ότι αυτός ο ιστός δεν είναι δύο διαστάσεων, ούτε κάν τριών. Είναι πολλαπλών διαστάσεων. Δυστυχώς με την απλή λογική και τον λόγο είναι αδύνατον να καθοριστεί επ' ακριβώς η έννοια των πολλαπλών διαστάσεων, οπότε θα αρκεστούμε επί του παρόντος στις τέσσερεις διαστάσεις. Δηλαδή, όπως βλέπουμε έναν ιστό, θα πρέπει να φανταστούμε ότι οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνον οριζόντιες, αλλά εκτείνονται και προς τα επάνω και κάτω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκτείνονται οριζόντια. Τώρα φανταστείτε ότι κάθε δευτερόλεπτο αυτός ο ιστός αλλάζει διακλαδώσεις, οι οποίες εκτείνονται στο παρελθόν και το μέλον όπως εκτείνονται στον χώρο. Δύσκολο. Βέβαια αυτό δεν είναι παρά ένα κλάσμα της έκτασης του χρόνου, γιατί και ο ιστός, όπως και ο χρόνος μπορεί σε όλη του την έκταση όπως σας την έδωσα μέχρι τώρα, να εκτείνεται και εκτός του χώρου και του χρόνου και σε άλλους κόσμους, ονειρικούς ας πούμε. Και ακόμα περισσότερο για να σας μπερδέψω τελείως, εκτείνεται και ανάμεσα τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Και ακόμα παραπέρα, σε αστρικό επίπεδο..... Και πάει λέγοντας. Το χάσαμε; Όχι, είμαστε πάντα εδώ. Μέσα στον χρόνο, μέσα στο τώρα, και όλα τα παραπάνω ισχύουν τόσο τόρα, όσο και πρίν και στο μέλλον. Ισχύουν πάντα.
Και ξαναλέω, ότι όλα αυτά δεν είναι παρά κλάσματα μέσα στον χρόνο.
Φυσικά αν ήμασταν ο χρόνος, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, γιατί θα μπορούσαμε να μετακινήσουμε τον εαυτό μας, σαν δείκτες ρολογιού που τους κινούμε κατά την όρεξή μας μπρος ή πίσω, να κινήσουμε τους δίκτες πιό αργά, ταχύτερα ή να σταματήσουμε τελείως την κίνηση και να βρεθούμε σε ένα σταθερό σημείο μέσα στο χρόνο και στον χώρο. Απλό! Ναι, αλλά ο ίδιος ο Κρόνος, καθ' όλη την διάρκεια που παρατηρεί αυτήν την τελευταία εικόνα, δεν υφίσταται την πορεία του χρόνου; Δεν μετράνε δευτερόλεπτα όση ώρα περιεργάζεται μια όμορφη πεταλούδα με έντονα μπλε φτερά, που γυαλίζουν στο ξέφωτο ενός δάσους απάτητου ακόμα από ανθρώπους;
Και σας απαντώ για να είμαι απολύτως ξεκάθαρος και σαφής! ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Πραγματικά, αν ο ίδιος ο χρόνος/Κρόνος υφίσταται την ίδια την δύναμή του είναι κάτι που με ξεπερνάει. Κάτι σαν το χωροχρονικό παράδοξο, αν κάποιος γύρναγε πίσω στο χρόνο και σκότωνε τον παππού του, δεν θα μπορούσε να υπάρξει γιατί δεν θα γεννιότανε ποτέ, αλλά πάλι, δεν θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στο χρόνο αν δεν είχε γεννηθεί ποτέ, και ιδού το παράδοξον. Λάθος! Ουδέν παράδοξον. Και οι δύο συνθήκες θα ικανοποιηθούν κανονικά, μόνο που θα βρισκόμασταν σε παράλληλους κόσμους, παράλληλες διαστάσεις που στην μία δεν θα ήταν γεννημένος και στην άλλη δεν θα είχε σκοτώσει τον παππού του. Το σχίσμα κάθε τέτοιας περίπτωσης είναι και αυτό το οποίοι δημιουργεί και έναν καινούριο κόσμο ανεξάρτητο αλλά παράλληλο. Έτσι φαντάζομαι ότι λειτουργεί και η έννοια του χρόνου στο προηγούμενο παράδοξο.
Σύμφωνα όμως με όλα τα παραπάνω και προϊόντος της χρόνιας διαφωνίας μου με τους χαοτικούς και ονειροταξιδευτές, η γραμμικότητα του χρόνου για την αντίληψη του παρατηρητή δεν αλλάζει. Θα είναι σαν να λέμε ότι επειδή στο κολάζ με τις στιγμές της ζωής του ανθρώπου, επειδή δεν χωράνε τα όνειρα, μετακινούμε τις στιγμές ώστε να χωρέσουν όλα ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ! Όχι κύριοι. Στο χωροχρονικό αντιληπτικό επίπεδο της υλικής αιθεροφυσικής διάστασης, υπάρχει μία σταθερά που λέγεται χρόνος. Αυτή η σταθερά είναι γραμμικότατη και καθορίζεται από δρακόντειους νόμους. Η διαφορά είναι ότι ο χρόνος δεν πρέπει να μετριέται στην ύλη! Ο χρόνος και η ύλη είναι τόσο διαφορετικά και εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους όσο το πάνω από το κάτω. Εξ' ου και η διαφωνία μου. Ο χρόνος είναι γραμμικός και σταθερός, ο χρόνος είναι άμετρος χαοτικός καμπυλωτός και άπειρος!
Με τις υγείες σας!
