Matrix και ISIS

Η γνωστή αμερικάνικη ταινία αλλά και άλλες παλαιότερες όπως το dark city ή και το δέκατο τρίτο πάτωμα, δεν είναι άλλο από την παραλλαγή του γνωστού μύθου της σπηλιάς του Πλάτωνα.

"Αυτά που βλέπουμε, ακούμε, γευόμαστε, μυρίζουμε και αισθανόμαστε δεν είναι τίποτε άλλο από τον κόσμο που έχουν απλώσει μπροστά στα μάτια μας για να μην βλέπουμε την αλήθεια."

Αυτός ο κόσμος είναι ο ίδιος κόσμος στον οποίον ζουν και δρουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, όπως οι οπαδοί του ISIS.

Αν φανταστεί κανείς πως οι τζιχαντιστές είναι τόσο βέβαιοι και τόσο πεπεισμένοι ότι αυτά που πιστεύουν είναι η μοναδική και υπέρτατη αλήθεια, που δίνουν με ευχαρίστηση την ίδια τους την ζωή, την ύπαρξη για τις ιδέες τους. Αυτό συμβαίνει επειδή από την στιγμή που γεννιούνται ζουν μέσα στην προπαγάνδα και στην πλύση εγκεφάλου, που τους καθορίζει όλο τους το είναι.

Και αν αυτό μπορέσει το μυαλό του ανθρώπου να το κατανοήσει σε βάθος μπορεί να δει ότι η δυτική ζωή, η "ελευθερία", η "δημοκρατία", ο ανθρωπισμός, δεν είναι παρά η αντίστοιχη κατάσταση μιας άλλης κοινωνίας. Η αντίστοιχη πλύση εγκεφάλου έχει γίνει και στις δυτικές κοινωνίες και με μεγαλύτερη ένταση αλλά και έκταση.

Ο άνθρωπος των δυτικών κοινωνιών έχει εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζει θέματα χωρίς την ανεξάρτητη κριτική σκέψη, αλλά με την εμπάθεια της κατευθυνόμενης ιδεοληψίας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι το οποίο είναι πασιφανές για ένα μάτι το οποίο δεν έχει μπει στο καλούπι του δόγματος (έτσι είναι γιατί έτσι λέγεται), και ας κάνουμε ένα πείραμα με το δικό σας μυαλό. Και προσοχή, αυτό το πείραμα δεν αποδεικνύει το πόσο ελεύθερο, δογματικό, κατευθυνόμενο, παραπλανημένο είναι το μυαλό του καθενός· είναι απλά μια ένδειξη για το αν και κατά πόσο μπορεί να έχουμε όλοι παραπλανηθεί με την "αλήθεια" που είναι κατευθυνόμενη και επιτηδευμένη:

Τι είναι το παρακάτω σύμβολο;

Τι σας έρχεται πρώτο στο μυαλό; Ναζιστικό; Αρχαίο; Φασιστικό;

Συνεχίζετε και διαβάζετε; Καλώς, αυτό είναι το πρώτο βήμα την ευρύτητας της αντίληψης και της έμφυτης ανάγκης του ανθρώπου να ανακαλύπτει την αλήθεια πίσω από την κουρτίνα του "πραγματικού".

Οι υπόλοιποι που έχουν δει το σήμα και απέρριψαν αμέσως όλο το κείμενο σε τι διαφέρουν από τους τζιχαντιστές;

Και συνεχίζοντας, με το παρακάτω σύμβολο;

Τι είναι αυτό που προκαλείται στα συναισθήματά σας βλέποντάς το; Απέχθεια, φόβος, αποστροφή;

Και το παρακάτω;

Ας έρθουμε τώρα να δούμε πρώτα την λάθος προσέγγιση και αντίληψη της ιδέας την πρώτης αντίδρασης από τα παραπάνω.

Φανταστείτε ότι είχατε γεννηθεί πριν από δύομισι ή τρεις χιλιάδες χρόνια και βλέπατε αυτά τα σύμβολα. Μπορείτε να φανταστείτε τότε πως θα τα βλέπατε; Ποια θα ήταν τα συναισθήματά που θα είχατε απέναντι σε αυτά τα σύμβολα; Θα υπήρχε διαφορά και ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Τώρα, φανταστείτε έναν μουσουλμάνο, ο οποίος βλέποντας το τρίτο σύμβολο αισθάνεται μίσος και αποστροφή.

Ποια είναι η αλήθεια πίσω από αυτά τα σύμβολα;

Η αλήθεια είναι ότι τα σύμβολα είναι αρχικά και απλά δύο πράγματα, σχέδια και αντιπαράσταση κάποιου πράγματος πνευματικού η υλικού πεδίου (μία ιδέα, ένα υλικό σώμα κλπ.) Αυτό το οποίο επηρεάζει τον άνθρωπο είναι η σύνδεση του σχεδίου με το "πράγμα". Και ποιος είναι αυτός που κάνει τον συνδυασμό και γιατί; Και ποιος εν τέλει επιβάλει την απόλυτη συσχέτιση του σχεδίου με αυτό το "πράγμα";

Για παράδειγμα η σβάστικα σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από την σύνδεση του ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας του 2ου παγκοσμίου πολέμου με το σχέδιο αυτό. Ναι, αλλά αυτό το σχέδιο υπάρχει σε άπειρο αριθμό σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας σε αρχαία ευρήματα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτά λοιπόν τι ήταν; Ο ναζισμός του Χίτλερ πριν τον Χίτλερ;

Αλλά ας αφήσουμε αυτά τα επιλήψιμα σχέδια και ας πάμε σε κάτι άλλο. Στο ποια θρησκεία έχει δίκιο για τον Δημιουργό του σύμπαντος. Δύσκολο και δυσνόητο να γίνει απολύτως κατανοητό, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο εύκολο να εξάγει κανείς συμπεράσματα για το πείραμά μας από αυτήν και μόνο την ιδέα.

Ποια θρησκεία είναι αυτή που έχει την Αλήθεια για τον Θεό, για την δημιουργία και για όλα εκείνα που δεν μπορεί να εξηγήσει ο άνθρωπος;

Ο Βουδισμός; Ο Χριστιανισμός; Ο Ταοϊσμός; Ο Μανιχαϊσμός; Ο Μουσουλμανισμός; Ο ουμανισμός; Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει; Και με ποιο κριτήριο. Ο καθένας νομίζει ότι η δική του θρησκεία, το δικό του δόγμα είναι και το πιο σωστό. Έναντι των υπολοίπων. Και όσο κι αν μία κοινωνία είναι "φιλελεύθερη", και αισθάνεται πολυπολιτισμική, ένας χριστιανός και ένας μουσουλμάνος δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο θρησκευτικότητας. Ο ένας αισθάνεται ότι ο άλλος πιστεύει σε λάθος πράγματα. Ότι ακριβώς δηλαδή γίνεται με τους δυτικούς και τους τζιχαντιστές. Και οι δύο βρίσκονται μέσα σε ένα "matrix", το οποίο τους διαμορφώνει κατάλληλα για να λειτουργούν σύμφωνα με τις αρχές της πλευράς που βρίσκονται.

Εσείς σε ποια πλευρά βρίσκεστε; Στο ένα ή στο άλλο "matrix"; Στο ένα ή στο άλλο τζιχάντ; Στο ένα ή στο άλλο δόγμα; Στην μία ή στην άλλη "αλήθεια";

Και το αποκορύφωμα του πειράματος έρχεται τώρα...

Μπορείτε έστω και για μία στιγμή να ξεχάσετε ότι ξέρετε και να δείτε και να αντιληφθείτε την πραγματικότητα με τα μάτια της αντίθετης παράταξης; Δεν είναι εύκολο... Δεν είναι ευχάριστο... Δεν είναι απλό...

Παρέχει όμως μία τέτοια οπτική, από την οποία βλέπετε "πίσω από τον καθρέπτη". Και αυτό είναι απλά ή αρχή...

Σε αυτή την αρχή έχουν βασιστεί και πολλές από τις φιλοσοφικές συζητήσεις της κλασικής περιόδου της Ελλάδας.

Η κίνηση αυτή της αποδοχής της άλλης οπτικής, παρέχει την δυνατότητα της άμβλυνσης της σκέψης.

Και όπως και στο matrix, αλλά και στον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα, υπάρχει κάποιος που ελέγχει το matrix, την σπηλιά. Είναι αυτός που έχει δώσει τα δόγματα, την εκπαίδευση, την προπαγάνδα. Εκεί ακριβώς είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα και η μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπου. Το "αφεντικό" της σπηλιάς είναι αφανές. Είναι αόρατο για το απλό μάτι του παρατηρητή.

Για τον τζιχαντιστή είναι αυτός που τους παρέχει τα αντίγραφα του Κορανίου, αλλά και τα όπλα για να συνεχίσουν. Για τον δυτικό, είναι η εκπαίδευση και η ενημέρωση που του σερβίρουν σε υπερβολική δόση. Είναι όλα αυτά τα οποία προπαγανδίζονται με τόση δύναμη, που τον καθιστούν ανίκανο να αντισταθεί ή ακόμα και να τα ερευνήσει, αναλύσει, καταλάβει.

Με λίγα λόγια, όλα όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε, στο μεγαλύτερό τους ποσοστό, δεν είναι τίποτε άλλο από χειραγωγικά ψέματα για να ελέγχουν τον τρόπο σκέψης μας. Όπως ακριβώς κάνουν και με τους τζιχαντιστές.

Ζούμε όλοι μέσα σε ένα matrix, μέσα σε μια πραγματικότητα που έχει κατασκευαστεί και την ακολουθούμε πιστά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά που σκεφτόμαστε δεν είναι καν δικές μας ιδέες.

Ο Χρόνος

Πολλές φορές έχω αναλωθεί σε συζητήσεις περί του χρόνου και της πραγματικής υφής του σε σχέχη με τον παρατηρητή που στην περίπτωσή μας είναι ο άνθρωπος.
Πραγματικά υπάρχει η άποψη των ονειροπόλων, των ονειροταξιδευτών, των μυημένων, των σοφών, των επιστημόνων και όλοι φαίνεται να έχουν κοινές συνισταμένες περί της πορείας του χρόνου σε σχέση με τον παρατηρητή και το υποκείμενο. Σε αυτήν την περίπτωση, ο χρόνος, ο οποίος είναι βάση της αντιληπτικής ικανότητας του καθενός είναι χαοτικός, μη γραμμικός, ή ακόμα και κβαντικός, όσο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Και βέβαια ο χρόνος μπορεί να μην υπάρχει, ή ακόμα και να είναι αισθητά διαφορετικός για διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές ή ίδιες στιγμές, σε διαφορετικά μέρη.
Υπάρχει όμως και μια οπτική η οποία είναι λίγο διαφορετική και δεν μπορεί να προσεγγιστεί εύκολα από τον παρατηρητή, και ακόμα δυσκολότερα να γίνει κατανοητή. Η οπτική αυτή είναι του ίδιου του χρόνου-Κρόνου, ο οποίος είναι και ο μόνος ο οποίος έχει την ικανότητα της αντίληψης του εαυτού του στο σύνολό της. Η ίδια η έννοια του χρόνου είναι σχεδόν ακατανόητη από τον άνθρωπο που σαν παρατηρητής υπάρχει μόνο για ένα κλάσμα της στιγμής της αντίληψης του χρόνου. Στην πραγματικότητα είναι σαν να προσπαθεί ένα κύτταρο του οργανισμού του ανθρώπου να αντιληφθεί την ολότητα του ανθρώπου και την θέση του μέσα στο σύμπαν, εντός του περιορισμένου χρόνου της ζωής του συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών που απαρτίζουν την οντότητα άνθρωπος. Σίγουρα, παραβάλλοντας όλες τις συνάφειες του μακρόκοσμου με τον μικρόκοσμο έχουν ένα μοντέλο βάση του οποίου μπορούν να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα. Συμπεράσματα όμως που ισχύουν για περιορισμένο εύρος. Ένα κύτταρο το οποίο δεν έχει ζωή περισσότερο από κάποιους μήνες, δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια του έτους. Έτσι είναι σαν να ζητάμε από μία μύγα να μας περιγράψει τις διαφορές θερμοκρασίας μίας σειράς ετών και να κάνει την σύγκριση με αντίστοιχες εποχές μεγάλων ενιαυτών. Ελπίζω να έχω δώσει μια ιδέα για την ελάχιστη δυνατοτητα του ανθρώπου να αντιληφθεί την έννοια του χρόνου.
Για να μπορέσει ο παρατηρητής να έχει μια φρακταλική τουλάχιστον άποψη για τον χρόνο, θα πρέπει να είναι σε θέση να παρατηρήσει τον χρόνο από την στιγμή που γεννήθηκε μέχρι την τρέχουσα, ως μια ολότητα. Μέσα σε αυτή την πορεία, αν θα μπορούσε να δει την ζωή του σαν ένα φιλμ το οποίο μπορεί να κοιτάξει αφ' ενός ολόκληρο, με τις στιγμές του σαν ένα τεράστιο κολάζ στο οποίο μπορεί να κοιτάξει κάθε στιγμή, και αφ' εταίρου να μπορεί να το προβάλει προς τις δύο κατευθύνσεις, μπροστά και πίσω. Με αυτό τον τρόπο και την απαραίτητη και δεσπόζουσα δημιουργική φαντασία, μπορεί να έχει ένα μικρό κλάσμα από την οπτική του Κρόνου επάνω στον χρόνο. Μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο παράθυρο στον χρονικό ορίζοντα της ζωής του, θα πρέπει να προσθέσει και τις πύλες των ονείρων, οι οποίες δεν "χωράνε" στην σειρά μέσα σε αυτό το τεράστιο κολάζ. Αυτές, οι στιγμές των ονείρων, εν ύπνο ή εν γρηγόρσει, θα πρέπει είναι τοποθετημένες παράλληλα, ή στο βάθος κάποιων χρονικών ορίων γραμμικής σειράς. Βέβαια ο χώρος ο οποίος καταλαμβάνουν αυτές οι στιγμές δεν "χωράει" σε ένα "καρέ" του κολάζ. Εκεί είναι και το παράδοξο της αντίληψης της σφαιρικότητας της αντίληψης του χρόνου. Πως ενώ σε κατάσταση διαλογισμού, οι στιγμές του ονείρου μπορούν να καλύψουν πολλαπλάσιο χρόνο. Αυτή είναι και η κατάσταση της διτότητας του χρόνου για τον παρατηρητή. Εδώ όμως υπάρχει η ειδοποιός διαφορά της ίδιας της φύσης του χρόνου από την πλευρά του Κρόνου, και από την πλευρά όλων των υπόλοιπων υποκειμένων που έχουν την ίδια και την αυτήν πορεία στο ποτάμι του χρόνου.
Εδώ έρχεται και η ματιά του κβαντικού σύμπαντος, το οποίο κυοφορεί σε κάθε στιγμή του χρόνου απεριόριστες άλλες. Αντίστοιχα λειτουργεί και η έννοια του παράλληλου διαστήματος. Κάτι αντίστοιχο είναι και τα χωροχρονικά παράδοξα. Ή μάλλον τα χωροχρονικά παράδοξα είναι η απόδειξη της περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου σε σχέση με το χωροχρόνο και τον ιστό της αράχνης που πλέκεται μεταξύ των παράλληλων διαστάσεων. Με την μόνη διαφορά ότι αυτός ο ιστός δεν είναι δύο διαστάσεων, ούτε κάν τριών. Είναι πολλαπλών διαστάσεων. Δυστυχώς με την απλή λογική και τον λόγο είναι αδύνατον να καθοριστεί επ' ακριβώς η έννοια των πολλαπλών διαστάσεων, οπότε θα αρκεστούμε επί του παρόντος στις τέσσερεις διαστάσεις. Δηλαδή, όπως βλέπουμε έναν ιστό, θα πρέπει να φανταστούμε ότι οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνον οριζόντιες, αλλά εκτείνονται και προς τα επάνω και κάτω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκτείνονται οριζόντια. Τώρα φανταστείτε ότι κάθε δευτερόλεπτο αυτός ο ιστός αλλάζει διακλαδώσεις, οι οποίες εκτείνονται στο παρελθόν και το μέλον όπως εκτείνονται στον χώρο. Δύσκολο. Βέβαια αυτό δεν είναι παρά ένα κλάσμα της έκτασης του χρόνου, γιατί και ο ιστός, όπως και ο χρόνος μπορεί σε όλη του την έκταση όπως σας την έδωσα μέχρι τώρα, να εκτείνεται και εκτός του χώρου και του χρόνου και σε άλλους κόσμους, ονειρικούς ας πούμε. Και ακόμα περισσότερο για να σας μπερδέψω τελείως, εκτείνεται και ανάμεσα τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Και ακόμα παραπέρα, σε αστρικό επίπεδο..... Και πάει λέγοντας. Το χάσαμε; Όχι, είμαστε πάντα εδώ. Μέσα στον χρόνο, μέσα στο τώρα, και όλα τα παραπάνω ισχύουν τόσο τόρα, όσο και πρίν και στο μέλλον. Ισχύουν πάντα.
Και ξαναλέω, ότι όλα αυτά δεν είναι παρά κλάσματα μέσα στον χρόνο.
Φυσικά αν ήμασταν ο χρόνος, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, γιατί θα μπορούσαμε να μετακινήσουμε τον εαυτό μας, σαν δείκτες ρολογιού που τους κινούμε κατά την όρεξή μας μπρος ή πίσω, να κινήσουμε τους δίκτες πιό αργά, ταχύτερα ή να σταματήσουμε τελείως την κίνηση και να βρεθούμε σε ένα σταθερό σημείο μέσα στο χρόνο και στον χώρο. Απλό! Ναι, αλλά ο ίδιος ο Κρόνος, καθ' όλη την διάρκεια που παρατηρεί αυτήν την τελευταία εικόνα, δεν υφίσταται την πορεία του χρόνου; Δεν μετράνε δευτερόλεπτα όση ώρα περιεργάζεται μια όμορφη πεταλούδα με έντονα μπλε φτερά, που γυαλίζουν στο ξέφωτο ενός δάσους απάτητου ακόμα από ανθρώπους;
Και σας απαντώ για να είμαι απολύτως ξεκάθαρος και σαφής! ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Πραγματικά, αν ο ίδιος ο χρόνος/Κρόνος υφίσταται την ίδια την δύναμή του είναι κάτι που με ξεπερνάει. Κάτι σαν το χωροχρονικό παράδοξο, αν κάποιος γύρναγε πίσω στο χρόνο και σκότωνε τον παππού του, δεν θα μπορούσε να υπάρξει γιατί δεν θα γεννιότανε ποτέ, αλλά πάλι, δεν θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στο χρόνο αν δεν είχε γεννηθεί ποτέ, και ιδού το παράδοξον. Λάθος! Ουδέν παράδοξον. Και οι δύο συνθήκες θα ικανοποιηθούν κανονικά, μόνο που θα βρισκόμασταν σε παράλληλους κόσμους, παράλληλες διαστάσεις που στην μία δεν θα ήταν γεννημένος και στην άλλη δεν θα είχε σκοτώσει τον παππού του. Το σχίσμα κάθε τέτοιας περίπτωσης είναι και αυτό το οποίοι δημιουργεί και έναν καινούριο κόσμο ανεξάρτητο αλλά παράλληλο. Έτσι φαντάζομαι ότι λειτουργεί και η έννοια του χρόνου στο προηγούμενο παράδοξο.
Σύμφωνα όμως με όλα τα παραπάνω και προϊόντος της χρόνιας διαφωνίας μου με τους χαοτικούς και ονειροταξιδευτές, η γραμμικότητα του χρόνου για την αντίληψη του παρατηρητή δεν αλλάζει. Θα είναι σαν να λέμε ότι επειδή στο κολάζ με τις στιγμές της ζωής του ανθρώπου, επειδή δεν χωράνε τα όνειρα, μετακινούμε τις στιγμές ώστε να χωρέσουν όλα ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ! Όχι κύριοι. Στο χωροχρονικό αντιληπτικό επίπεδο της υλικής αιθεροφυσικής διάστασης, υπάρχει μία σταθερά που λέγεται χρόνος. Αυτή η σταθερά είναι γραμμικότατη και καθορίζεται από δρακόντειους νόμους. Η διαφορά είναι ότι ο χρόνος δεν πρέπει να μετριέται στην ύλη! Ο χρόνος και η ύλη είναι τόσο διαφορετικά και εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους όσο το πάνω από το κάτω. Εξ' ου και η διαφωνία μου. Ο χρόνος είναι γραμμικός και σταθερός, ο χρόνος είναι άμετρος χαοτικός καμπυλωτός και άπειρος!
Με τις υγείες σας!

Η έννοια της δημοκρατία και της Δήμο-Κρατίας

Από το βιβλίο Η’ της "Πολιτείας" του Πλάτωνα:

“Η γαρ άγαν ελευθερία έοικεν ουκ εις άλο τι ή εις άγαν δουλείαν μεταβάλλειν και ιδιώτη και πόλει. Εικός, γαρ. Εικότως τοίνυν, είπον, ουκ εξ άλλης πολιτείας τυραννίς καθίσταται ή εκ δημοκρατίας, εξ οίμαι της ακροτάτης ελευθερίας δουλεία πλείστη τε και αγριωτάτη”.

Τι διαφορετικό ισχύει σήμερα που όλοι οι πολιτισμένοι λαοί του κόσμου οι οποίοι έχουν δημοκρατία υφίστανται την αυτήν "δουλεία" εκ των εξουσιαστών αρχόντων. Πως άραγε μπορεί να αποφασίσει ένα έθνος, έχοντας επιλέξει μέσα από απολύτως ίδιους εξουσιαστές οι οποίοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών, την τύχη της πατρίδος του, της πόλης ή ακόμα και της οικογένειάς του.

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα το οποίο πολλάκις έχει συζητηθεί και δεν θα αναλωθώ στο να δώσω τον δικό μου ορισμό, εξ' άλλου αυτό θα ήταν τελείως υποκειμενικό. Αυτό το οποίο μπορώ όμως να κάνω είναι να θυμίσω τα αποτελέσματα, παγκόσμια, της δημοκρατίας και του αποτελέσματος που αυτή έχει στον κόσμο. Ποιοί και πόσοι είναι αυτοί που καρπώνονται τα ωφέλη αυτού του πολιτεύματος; Ποιοί είναι αυτοί που αποφασίζουν για τα δικά τους κοινά; Ποιοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν πραγματική δύναμη στην δημοκρατία; Ο λαός ή οι λαοπλάνοι; Ο απλός κόσμος ή όσοι ελέγχουν το σύστημα; Ο απλός άνθρωπος ή αυτός που ελέγχει/χρηματοδοτεί τον εκάστοτε κυβερνήτη/εξουσιαστή;

Αλήθεια, όταν κάποιο τμήμα ενός κράτους θέλει να αποφασίσει για την τύχη του, έχει τέτοιο δικαίωμα ή η "δημοκρατία" ορίζει την απόφαση αυτή. Και εξηγούμαι! Όταν οι αγρότες την δεκαετία του 1980 πετούσαν την παραγωγή των πορτοκαλιών στις χωματερές ήταν δική τους απόφαση; Ήταν το δικό τους συμφέρον ή ήταν νόμος του κράτους που εξυπηρετούσε τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων; Θα ήταν χειρότερο να διατεθούν τα πορτοκάλια έστω και δωρεάν από το να πεταχτούν στις χωματερές; Όταν προσπάθησε να ανοίξει η βιομηχανία φορτηγών αυτοκινήτων στην Ελλάδα, ήταν απόφαση των Ελλήνων να μην δοθεί η κατάλληλη "άδεια" στον Μαρκόνη; Όταν κατεστράφησαν το Κατράντζος σπόρ, το Μινιόν και ο Λαμπρόπουλος, ήταν θέλημα των Ελλήνων; Δημοκρατική απόφαση; Όταν ο λαός ψήφισε "όχι" πρόσφατα και επιλέχθηκε το "ναι" ήταν δημοκρατία; Θα μπορούσε κανείς να αραδιάσει ένα βιβλίο παραδείγματα από τον δικό μας μικρόκοσμο της πολύπαθης Ελλάδος, και να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου που δείχνει το αποτέλεσμα της δημοκρατίας όπως αυτή είναι θεσπισμένη σήμερα. Το συμπέρασμα που θα έβγαινε είναι ότι αυτό που ονομάζεται δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από τον απόλυτο φασισμό των ισχυρών του πλανήτη. Ισχυροί οι οποίοι ελέγχουν ή κατέχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης/εξημέρωσης τα οποία δεν μεταφέρουν απλώς τις γνώμες και απόψεις αυτών που εξουσιάζουν, αλλά δημιουργούν και συνειδήσεις οριζόντια σε όλα τα στρώματα του λαού ενός κράτους ή έθνους.
 

Και εδώ έρχεται η κρίσιμη ερώτηση, η δημοκρατία παρέχει ελευθερία; Ελευθερία να αποφασίζει κάποιος για την δική του μοίρα. Πόση ελευθερία μπορεί να έχει κάποιος που πρέπει να επιλέξει από ανθρώπους που κλέβουν την εξουσία του, ψευδόμενοι, κάνοντάς τον να τους επιλέξει ακόμα και αν δεν θέλει. Παρέχεται η ελευθερία σε κάθε άνθρωπο να θανατωθεί δια ξίφους ή σπαθιού, δια τυφεκίου ή πιστολιού, δι' απαγχονισμού ή κρεμάλας. Διαλέξτε ελεύθερα, δημοκρατία έχομεν!

Δημοκρατία επίσης είναι, εγώ που δεν έχω ιδέα από ιατρική να γίνω αυτός που θα αποφασίζει για την υγεία των πολιτών ως υπουργός. (Εγώ θέλω να σου κάνω εγχείρηση πάνω από τα ρούχα, εσύ θα κάτσεις;) Βέβαια μπορεί να είμαι ξάδελφος ή θείος του πρωθυπουργού, αλλά μην δίνετε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Μπορώ να σας πείσω ότι κάνω το καλό σας κόβοντας ένα κομμάτι από τις σάρκες σας κάθε φορά. Για το καλό σας είναι, αφού το λέει και η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και η εφημερίδα. Μόνο το internet να μην ακούτε γιατί γράφουν εκεί κάποιοι ανεξέλεγκτοι. Ανυπότακτοι. Παράνομοι! Αφού άδεια από το κράτος να εκφράζουν την γνώμη του δεν έχουν. Τη γνώμη του κράτους, όχι την δικήν τους. Που ακούστηκε σε μία δημοκρατία, οι αναρχικοί να μιλάνε. Έχομεν δημοκρατία και θα μιλήσει ο λαός· δια στόματος κυβερνήσεως, βεβαίως βεβαίως!

Αλλά πραγματικά, πέρα από πολιτεύματα, εξουσία, διοίκηση, κράτη, έθνη κλπ. κλπ. Τι είναι αυτό που πραγματικά κάνει το ανθρώπινο είδος να μπορεί να υπάρχει μετά πολλών άλλων σε απόλυτη αρμονία; Δύσκολο κάποιος να μπορέσει να δώσει μια ξεκάθαρη και απλή απάντηση. Ο μόνος τρόπος να το προσεγγίσει κανείς είναι να ξεκινήσει από μικρότερα μεγέθη. Πως δηλαδή μπορεί να συμβιώσει μια οικογένεια, μια μικρή ομάδα, μία κοινότητα, ένα χωριό, μια πόλη, και ένα κράτος. Η διαφορά είναι μικρή. Το ένα είναι η αντανάκλαση και η αποτύπωση του άλλου σε άλλο μέγεθος. Πως μπορεί μια οικογένεια να συνυπάρξει αρμονικά; Σήμερα δυστυχώς, που η αποτύπωση της πόλεως κράτους αντανακλάται στην οικογένεια, η αρμονία δεν υπάρχει.

Στη δεύτερη περίφημη παραβολή με το «μεγάλο και πανίσχυρο ζώο» (τη μάζα του λαού), ο Πλάτωνας καθιστά σαφές ότι δεν αρκεί να ξέρει ο φύλακας πώς να ελέγχει το ζώο μέσω της μελέτης των διαθέσεων, των αναγκών και των συνηθειών του. Για τη σωστή φροντίδα και εκπαίδευση του ζώου απαιτείται να ξέρει κανείς ποιες από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες αυτού του πλάσματος είναι «καλές ή κακές, ωραίες ή άσχημες, δίκαιες ή άδικες» (Πολιτεία, 5933b,c). Αυτό ισχύει και στην οικογένεια. Όταν ο αρχηγός της οικογένειας αποφασίζει χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν του τις ανάγκες, κατ' αρχήν, των μελών της οικογένειάς του, πέραν των αποδοκιμασιών, θα δεχτεί και τα αποτελέσματα της καταστάσεως που θα δημιουργήσει, ήτοι δυσαρμονία. Αντίστοιχα σε μια κοινότητα, αν οι αποφάσεις δεν είναι στηριγμένες στις συνήθειες και ανάγκες των ανθρώπων που την απαρτίζουν, τότε η διχόνοια και η έχθρα θα γεννηθεί εντός των μελών της.

Δυστυχώς όμως, όταν μεγαλώνει το πλήθος των ατόμων που απαρτίζουν ένα κοινό, η δυνατότητα αυτή της γνώσης των αναγκών και διαθέσεων είναι δύσκολο να είναι γνωστό σε λίγους. Εκεί έγκειται και το πρόβλημα της διοίκησης σε ένα δημοκρατικό χώρο. Η απόφαση της αντιπροσώπευσης των πολλών από λίγους, μόνο κινδύνους εγκυμονεί. Όταν δε αυτό ξεπεράσει έναν μεγάλο αριθμό ατόμων, τότε είναι άκρως επικίνδυνο για το σύνολο των ατόμων. Κάτι σαν αυτό που ζούμε σήμερα δηλαδή. Ο κάθε άρχων, έχει την δύναμη, λόγω ποσότητας να καταστρέψει την ζωή αυτών που ελέγχει. Εδώ ο Πλάτωνας, ως μέγιστος φιλόσοφος, έχει δώσει την εξής λύση. Την εξουσίαν θα λαμβάνει μόνον φιλόσοφος, όχι γιατί είναι ο ίδιος τέτοιος (εξ' άλλου δεν πολιτικοποιήθηκε ποτέ), αλλά γιατί ένας φιλόσοφος οφείλει να

αντιλαμβάνεται το κάθε τμήμα του όλου, όπως αντιλαμβάνεται την ζωή στο σύμπαν. Αυτό από μόνο του καθιστά τον άρχοντα φιλόσοφο σε δύσκολη θέση, διότι το έργο του είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Αδύνατο ίσως αν δεν υπήρχε η έννοια της δημοκρατίας της Πνύκας σε ένα τέτοιο σχήμα.