Είναι πολλά εκείνα τα οποία κάνουν τον Έλληνα αυτό που είναι. Αν ξεκινούσα να αραδιάζω τα γνωρίσματα και χαρακτηριστικά του Έλληνα θα ήθελα μια ιστοσελίδα μόνον με αυτά, και αν πρόσθετα και τα επίθετα που του ταιριάζουν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τότε θα έπρεπε να γράψω βιβλίο για να μπορέσω να εκθέσω τα πιο σημαντικά.
Και πάλι, ο Έλληνας θα αποκτούσε χαρακτηριστικά τα οποία δεν θα είχαν ακόμα όρους να εκφραστούν σε ένα βιβλίο.
Αυτό είναι και εκείνο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την περίπτωση της εκδίωξης του Αριστείδη του δίκαιου από την Αθήνα.
Η ιστορία έχει περίπου ως εξής, χωρίς πολλούς πολλούς σχολιασμούς και γλαφυρότητες:
"Κάποιος Αθηναίος ο οποίος δεν ήταν ικανός στην λάξευση ονόματος επάνω σε ένα όστρακο (θραύσμα πήλινου αγγείου) και ζήτησε από κάποιον άλλο συμπολίτη του να τον βοηθήσει. Ο τελευταίος όταν ρώτησε τον πρώτο για τον λόγο που ήθελε να εξοστρακιστεί ο ο Αριστείδης του Λυσιμάχου,του απάντησε ευθαρσώς ότι του ήταν αντιπαθές και ενοχλητικό το ότι τον φώναζαν "δίκαιο".
Με μία πρώτη ματιά, είναι σαφές ότι αδίκως εξοστρακίστηκε ο Αριστείδης, και οι Αθηναίοι συμπολίτες του τότε, όπως και σήμερα, ήταν υπερφίαλοι και ανισόρροποι. Και πραγματικά, ο Έλληνας δεν έχει τον θεό του. Είναι χαοτικός και ακόμα και τους θεούς που τον προσέχουν είναι σε θέση να βρίζει.
Αλλά από την άλλη πλευρά (ίσως και όχι), ο Έλληνας έχει την θεϊκή ικανότητα να μην δογματίζετε, να μην βάζει παρωπίδες και να είναι αιώνιος νέος. Έτσι, ως ένας έφηβος ο λαός της Ελλάδος (με τα ειδικά αυτά γνωρίσματα αυτού του έθνους, την γλώσσα, την μυθολογία, την ιστορία και τόσα άλλα), θα διαλέξει την αέναη κίνηση και την ακατάπαυστη αλλαγή. Δεν θα δεχτεί ούτε το άτομο μέσα στα ίδια του τα κύτταρα, το οποίο δεν τηρεί τον νόμο της έλλειψης της αδράνειας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, σε μια ταλάντωση θα μπορούσε να πει κάποιος ή σε μια δόνηση ένας άλλος. Αυτή είναι που της επιτρέπει να μην μένει στάσιμη και να συνεχίζει την πορεία της στο χωρόχρονο.
Πίσω στον Αριστείδη, τώρα θα δούμε από την άλλη πλευρά έναν πραγματικά τίμιο άνθρωπο, ο οποίος έκανε το καθήκον του και ανιδιοτελώς προσπαθούσε για το καλύτερο της πόλης. Και εδώ βρίσκεται και το ασήκωτο βάρος αυτού του έθνους, και οι δύο έχουν δίκιο σε αυτή την περίπτωση. Και όταν και οι δύο έχουν δίκιο, τότε έχουμε τραγωδία. Δεν είναι τυχαίο που αυτό το είδος (και κάθε είδος) θεάτρου γεννήθηκε από αυτόν τον λαό.
Και πάλι, ο Έλληνας θα αποκτούσε χαρακτηριστικά τα οποία δεν θα είχαν ακόμα όρους να εκφραστούν σε ένα βιβλίο.
Αυτό είναι και εκείνο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την περίπτωση της εκδίωξης του Αριστείδη του δίκαιου από την Αθήνα.
Η ιστορία έχει περίπου ως εξής, χωρίς πολλούς πολλούς σχολιασμούς και γλαφυρότητες:
"Κάποιος Αθηναίος ο οποίος δεν ήταν ικανός στην λάξευση ονόματος επάνω σε ένα όστρακο (θραύσμα πήλινου αγγείου) και ζήτησε από κάποιον άλλο συμπολίτη του να τον βοηθήσει. Ο τελευταίος όταν ρώτησε τον πρώτο για τον λόγο που ήθελε να εξοστρακιστεί ο ο Αριστείδης του Λυσιμάχου,του απάντησε ευθαρσώς ότι του ήταν αντιπαθές και ενοχλητικό το ότι τον φώναζαν "δίκαιο".
Με μία πρώτη ματιά, είναι σαφές ότι αδίκως εξοστρακίστηκε ο Αριστείδης, και οι Αθηναίοι συμπολίτες του τότε, όπως και σήμερα, ήταν υπερφίαλοι και ανισόρροποι. Και πραγματικά, ο Έλληνας δεν έχει τον θεό του. Είναι χαοτικός και ακόμα και τους θεούς που τον προσέχουν είναι σε θέση να βρίζει.
Αλλά από την άλλη πλευρά (ίσως και όχι), ο Έλληνας έχει την θεϊκή ικανότητα να μην δογματίζετε, να μην βάζει παρωπίδες και να είναι αιώνιος νέος. Έτσι, ως ένας έφηβος ο λαός της Ελλάδος (με τα ειδικά αυτά γνωρίσματα αυτού του έθνους, την γλώσσα, την μυθολογία, την ιστορία και τόσα άλλα), θα διαλέξει την αέναη κίνηση και την ακατάπαυστη αλλαγή. Δεν θα δεχτεί ούτε το άτομο μέσα στα ίδια του τα κύτταρα, το οποίο δεν τηρεί τον νόμο της έλλειψης της αδράνειας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, σε μια ταλάντωση θα μπορούσε να πει κάποιος ή σε μια δόνηση ένας άλλος. Αυτή είναι που της επιτρέπει να μην μένει στάσιμη και να συνεχίζει την πορεία της στο χωρόχρονο.
Πίσω στον Αριστείδη, τώρα θα δούμε από την άλλη πλευρά έναν πραγματικά τίμιο άνθρωπο, ο οποίος έκανε το καθήκον του και ανιδιοτελώς προσπαθούσε για το καλύτερο της πόλης. Και εδώ βρίσκεται και το ασήκωτο βάρος αυτού του έθνους, και οι δύο έχουν δίκιο σε αυτή την περίπτωση. Και όταν και οι δύο έχουν δίκιο, τότε έχουμε τραγωδία. Δεν είναι τυχαίο που αυτό το είδος (και κάθε είδος) θεάτρου γεννήθηκε από αυτόν τον λαό.
