Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί θα πρέπει για μία ακόμα φορά να
τσακωνόμαστε για τα πολιτικά σε αυτή τη χώρα. Και μάλιστα όχι μόνο να
τσακωνόμαστε, αλλά και να βιαιοπραγούμε ενάντια σε κάποιον με τον οποίο έχουμε
ορκιστεί τα ίδια πράγματα, τουλάχιστον στο στρατό.
Και δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω διαφορές με το ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά αν δεν
είμαι ικανός να πείσω οποιαδήποτε από τις παρατάξεις, δύο πράγματα μπορεί να
σημαίνουν.
Το ένα είναι ότι είτε δεν έχω επιχειρήματα για αυτά που λέω, οπότε
και δεν μπορώ ούτε να πείσω ούτε να αποδείξω τίποτε από αυτά που λέω, θέτοντάς
με απ' ευθείας στην ατραπό του λάθους το οποίο μπορεί, ή δεν μπορεί να κάνει ο
άλλος, με αποτέλεσμα να έχει ο άλλος όσο δίκιο έχω και εγώ ή ακόμα περισσότερο.
Αυτό σημαίνει τελικά, ότι ο εγωισμός μου δεν με αφήνει να επικοινωνήσω και να
βρω την άκρη με το πρόβλημα που παρουσιάζεται.
Το άλλο που μπορεί να σημαίνει, είναι ότι παρόλο που έχω επιχειρήματα και
γνωρίζω πάρα πολύ καλά για το θέμα, και είμαι απόλυτα πεπεισμένος για το σύνολο
των απόψεών μου στο θέμα, δεν έχω την ικανότητα να μεταδώσω αυτό που σκέφτομαι.
Αυτό είναι αποτέλεσμα κακής εκπαίδευσης, μη ολοκληρωμένης παιδείας, και τελικά
μη καταβολής κόπου στο να μάθω να μεταδίδω με την ομιλία τουλάχιστον τα
επιχειρήματά μου.
Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση, η οποία είναι αρκετά τραγική, και είναι αυτή
που ο άλλος που με ακούει δεν έχει την ικανότητα ή την διάθεση να ακούσει όλα
όσα έχω να του πω. Αν αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής μου κακής ρητορικής
τέχνης, υπόκειται στην παραπάνω περίπτωση, αν όμως όχι, τότε έχουμε το πρόβλημα
του "απολίτιστου" και "κουφού" ακροατή, ο οποίος δογματισμένος με οποιαδήποτε
αλήθεια τον βολεύει, εθελοτυφλεί μπροστά στα επιχειρήματα.
Η τελευταία αυτή περίπτωση είναι και η πιο απρόβλεπτη και επικίνδυνη, κάνοντας
και τους δύο να εκνευρίζονται σε τέτοιο βαθμό που να μπορούν να φτάσουν στην
βία.
Πλείστες τέτοιες περιπτώσεις βρίσκουμε στην μεταπολεμική Ελλάδα, αλλά και στην
ιστορία της Ελλάδας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Γνωστή είναι η την πολιτική
αντιπαράθεση το 444 π.χ. του
Περικλή με τον
Θουκυδίδη, η οποία μπορεί περιείχε
βία, αλλά οδήγησε τον τελευταίο σε εξορία.
Τελευταία δε πολιτική έριδα οδήγησε στην δολοφονία ενός ιδίου με τον δράστη. Η
διαφορά που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα είναι η πολιτική διαφορά μεταξύ των.
Συμφώνως δε των δημοσιευμάτων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ενδέχεται η
πολιτική προσκόλληση και ιδεολογία του δράστη να μην είναι ιδιαιτέρως ισχυρή,
αλλά να προέρχεται από οξύ εκνευρισμό σε μια αντιπαράθεση λεκτική. Σίγουρα η
βάση των λεγομένων έχει αρκετά μεγάλη σημασία για τους ακολούθους της κάθε
παράτασης εκατέρωθεν, αλλά τελικά, αν μπορεί να αντιληφθεί κάποιος την ρίζα του
ιδίου προβλήματος των λεγομένων των εμπλεκομένων, και οι δύο έχουν σαν απώτερο
στόχο την βελτίωση της κοινωνίας. Το μόνο που διαφέρει είναι ο τρόπος που ο
καθένας προσεγγίζει την οδό που θα ακολουθηθεί.
Τέλος δεν γνωρίζω ποιο μπορεί να είναι το καταλληλότερο σύστημα για την
βελτίωση της κοινωνίας, όπως αυτό μπορεί να το οριοθετήσει κάποιος, αλλά το
σίγουρο είναι, ότι όπως έχει δείξει μέχρι τώρα η ιστορία, επανειλημμένως, δεν
υπάρχει κάποιο πολιτικό σύστημα το οποίο στερείται ελαττωμάτων.
Αυτό το οποίο είναι δεδομένο είναι ότι ένας λαός ενωμένος είναι σαφέστερα
δυνατότερος από ένα λαό διαιρεμένο. Είναι μοίρα αυτού του τόπου να τυραννιέται
από τις ίδιες τις δικές του ιδέες, καθώς το διαίρει και βασίλευε του
Φιλίππου
του 2ου γύρισε εναντίον της ίδιας της χώρας (σε ευρύτερη έννοια, καθώς εκείνη
την εποχή δεν ήταν χώρα, αλλά ελληνική επικράτεια, τρόπον τινά), από την οποία
είχε προέλθει.
Και για να παραθέσω και τα λόγια ενός σύγχρονου ποιητή για το αποτέλεσμα της
ενότητας του Ελληνικού λαού: "
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο
ντουνιάς".
