Δεν ξέρω άν ο χρόνος που μας δόθηκε αρκεί για να κάνουμε αυτά που θέλουμε।Δεν ξέρω αν ο χρόνος που μας χαρίστηκε φτάνει για να υπερβούμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε αυτό που πέπρωται να κάνουμε।

Η Ελλάς πέπρωται να ζήσει και θα ζήσει και διεκδικεί μια θέση στο ανήσυχο μέλλον και αυτό πρέπει ο καθένας μας να το πιστέψει και να γίνει μέρος του σχεδίου της πραγματοποίησης αυτής.Δεν πρέπει το ηθικό μας να πέσει και η ψυχή μας να κουρνιάσει φοβισμένη και ταπεινωμένη στην γωνιά.

ΟΧΙ.Δεν είμαστε τυχαίοι ή περαστικοί σ'αυτόν τον τόπο και από αυτόν τον κόσμο.
ΟΧΙ।Δεν γεννηθήκαμε μόνο δια άρτον και θεάματα, απλοί παρατηρητές της ζωής,φτιαγμένοι και προορισμένοι για ήσυχη, αξιοπρεπή και συνηθισμένη ρότα।Ο καθένας μας κουβαλά επάνω του την μνήμη του που είναι δύναμη, είναι κληροδότημα, ένα οπλοστάσιο ιστορικών αληθειών και γεγονότων που αν το χρησιμοποιήσει σωστά δεν θα παραμείνει για άλλη μια φορά πρόσφυγας στην ιστορία του και στο μέλλον του.

ΟΧΙ.Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι έχει υποστεί η Πατρίδα, τι έχουμε υποστεί όλοι εμείς.
ΟΧΙ.Δεν θα δεχθούμε την λήθη που μας επιβάλλουν περιχαρή ανθρωπίδια σαν "φάρμακο", στον αγώνα επιβίωσης που κάνουμε.
ΟΧΙ।Δεν πρέπει να λησμονήσουμε και να διαγράψουμε πράγματα που μας έκαναν να κλάψουμε και να πονέσουμε।Είναι καθήκον μας να θυμόμαστε τι έγινε, γιατί έγινε και είναι ανάγκη να θυμόμαστε ποιοί το προκάλεσαν।Μην ξεχνάτε τον θυμό σας και την οργή σας και μην εσκεμμένα βάζετε παρωπίδες σε κάτι που σας πόνεσε।Σηκώστε το κεφάλι ψηλά,θυμηθείτε, νιώστε το συναίσθημα της πρώτης φοράς και μην φοβηθείτε।Πάρτε δύναμη από τον φόβο σας।Ο φόβος σκοτώνει την μνήμη και απελευθερώνει την λήθη। ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ।Ολοι πρέπει να έχουμε τις θύμησές μας.Ο χρόνος πρέπει να είναι φίλος και όχι εχθρός τους.Το λεύκωμα των ιστορικών αναμνήσεων ενός έθνους λειτουργεί ως φάρος πνευματικής αντίστασης και ημερολόγιο μέλλοντος στα παιδιά μας.Είναι υποχρέωσή μας να το κρατήσουμε και να το παραδώσουμε ατόφιο και γεμάτο με την προϋπόθεση να γράψουν και εκείνα μέσα.

Η μνήμη είναι Πατρίδα
Και όχι εφημερίδα

Η μνήμη δεν πωλείται
Η μνήμη δεν αγοράζεται

Την μνήμη περιπολείτε
Το μέλλον σας χαράζετε.

ΑΝΗΚΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αγαπημένη Χώρα, Παιδί των Θεών, Αιώνια Εφηβε, Ιερή Μούσα, Μοιραία Δύναμη, Μόνη και Μοναδική Ελλάδα,Ιδέα, Πατρίδα Δικιά μου, χαίρε.Αυτή την φορά όμως ο χαιρετισμός με το κεφάλι σκυφτό και τα μάτια χαμηλά, με την ψυχή γεμάτη μαύρο θυμό και αγανάκτηση και την καρδιά γεμάτη ενοχή.

Ενοχή γιατί δεν κατάφερα να σε γλυτώσω από όλους αυτούς τους αμαθείς και λιγδιάριδες γραβατάκηδες που σου μεταγγίζουν αίμα γεμάτο καρκίνο, δειλία, ακαθαρσία και προδοσία.Που σε πονάνε,σε χλευάζουν,σε μισούν.ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΑΝΔΡΟΙ, ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΣΚΟΡΟΦΑΓΩΜΕΝΟΙ και ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΕΣ, οι ''ενάρετοι κουτσοί ευεργέτες'' που καθημερινά διαμελίζουν το σώμα σου θυσιάζοντάς το στο βωμό της ατολμίας και της αδυναμίας τους. Αυτοί που πνίγουν ευγενικά με πλαστικές σακκούλες '' made in china"τις φωνές των παιδιών σου, πετσοκόβοντας τα όνειρα και τις ελπίδες τους με ανήλεη λύσσα.Ιερόσυλοι νέου τύπου που γεμίζουν με φόβο τις ψυχές και τρόμο τα μάτια.Ολοι αυτοί που είναι κάτοικοι Ελλάδος αλλά υπήκοοι ξένων χωρών.Υπηρέτες άπληστων και τυχοδιωκτικών υπανθρώπων .

Η Ελλάς να ξέρετε όλοι εσείς ότι δεν είναι επιχείρηση.Η Ελλάς είναι Ανθρωπος, Ψυχή, Σκέψη, Φαντασίωση,Δάκρυ, Γέλιο,Ιδεολογία, Στοχασμός.

Ελλάδα μου συγχώρα με, που δεν ανταπεξείλθα στις προσδοκίες σου και σε άφησα αβοήθητη και παρατημένη στην τύχη και στα χέρια αυτών των θλιβερών και ασήμαντων ερασιτεχνών νταβατζήδων που έχουν αναγάγει ευατούς σε υπασπιστές ξένων παλιάτσων.Συγχώρα με που σε αρνήθηκα και δεν άφησα την τρέλα μου να γίνει όπλο να σε προστατέψει από την μανία τους.Συγχώρα με που δεν κινδύνεψα για σένα...

Μάνα με τους κόκκινους ανέμους σου και την αρχαία ψυχή σου,τέλεια και αληθινή ομορφιά μέσα στο ελληνικό, μέγα και θορυβώδες σύμπαν, εσύ που με γέννησες στις ιερές σου πέτρες πάνω και μ'αφησες να αντικρύσω το φώς του μαγικού σου Ηλιου,να γευτώ την ουράνια σκόνη, να ζήσω στην απεραντοσύνη της αγκαλιάς σου,άφησε με να τιμήσω αυτήν σου την γενναιοδωρία με μόνο μου όπλο το δαμασκηνό σπαθί μου.

Εσύ που με έμαθες να ζω τρελά,ανυπότακτα και υπερήφανα και να ξέρω να πεθαίνω θαραλλέα

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ

Τη σπάθα σήκωσε και πάλι - Νίκος Ξυλούρης

"Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΛΤΑΣ" 1976

Στίχοι: Παύλος Μάτεσης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος




Τη σπάθα σήκωσε και πάλι
Του ξένου πάρε το κεφάλι
Τον θάνατό σου καρτεράνε
Χτύπα προτού σε φάνε

Αδέρφι την καρδιά σου να 'ν' ατσάλι
Κάνε την καρδιά σου φυλακή
Ό,τι μας κλέψανε
Και μας ντροπιάσανε
Αν θες να τ' αναστήσεις πάλι
Σήκωσε σπάθα φονική

Τη λευτεριά σου μην τη ζητιανεύεις
Το δίκιο σου με λόγια μη γυρεύεις
Τη σπάθα σήκωσε και πάλι
Του ξένου πάρε το κεφάλι
Τον θάνατό σου καρτεράνε
Χτύπα προτού σε φάνε

Από το youtube:http://www.youtube.com/watch?v=xcz0NYotIYg&feature=related

 

Νομίζω ότι τα λόγια είναι περιτά μετά από αυτό.

Η ομιλία του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη

Mε αφορμή την ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη το 2011 στην Ελλάδα, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων παρουσίασε ένα ανέκδοτο κείμενο του ποιητή, από ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη. Η ομιλία του ποιητή έγινε τον Νοέμβριο του 1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του.

Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν τον υπακούσεις, θα τιμωρηθείς».

Η ομιλία

«Αγαπητοί φίλοι, περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η "Έβδομάδα Νόμπελ" και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος.

Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.

Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καϋμούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ΄όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.

Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμην που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.

Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.

Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενητεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.

Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.

Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκηο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του "'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκηoκαι για τη λευτεριά.

Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι' αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη - ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να 'μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα" όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.

Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα».

Τι τους περιμένει την Νύχτα

Η Νύχτα γέννησε τον στυγερό Μόρο, τη μαύρη Κήρα και τον Θάνατο.Έπειτα γέννησε τον Μώμο και την τρομερή Οιζύν, τη Θλίψη, τις Μοίρες και τις Κήρες που των ανθρώπων και των Θεών τις παραβάσεις τιμωρούν. Κι ο θυμός τους ποτέ δεν τελειώνει, πριν δώσουν τιμωρία κακή σ’εκείνον που έχει αμαρτήσει. Και γέννησε και την Νέμεση, κατάρα των θνητών.
Η Νύχτα η αδίστακτη  μετά γέννησε την Απάτη και τα φρικτά Γηρατειά και γέννησε και την Έριδα την ζηλόφθονη.
Κι η στυγερή Έριδα γέννησε τον Πόνο τον ανήλεο, τη Λήθη, την Πείνα και τις δακρύβρεχτες  Θλίψεις, τις Μάχες, τους Αγώνες, τους Φόνους, τις Ανθρωποκτονίες, τους Καβγάδες, τα Ψέματα και τις Διαφωνίες, την Παρανομία και την Καταστροφή.

Αποσπάσματα από την Θεογονία του Ησιόδου.

ΦΟΒΟΣ

Ήταν κάποτε ένας γιατρός.

Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε:

«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»

Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».

«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.

«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.

Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε

«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».

Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».



Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε.

Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο

Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό μας.

Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση, την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας.

Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας.

Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.

Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται.

Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία.

Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά συνειδητοί θα διακρίνουμε τη ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία.

Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλεια μας για το αύριο.

Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές. Η ζωή είναι όμορφη επειδή είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας.

Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη. Η ζωή είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος. Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να χαθεί.

Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα μπορέσουμε να την απολαύσουμε.

Όπως λέει ο Όσσο : 
Ο Πυθαγόρας είναι κορυφή ηλιόλουστη και ταυτόχρονα σκοτεινή βαθιά κοιλάδα. Είναι τόσο σπάνιος συνδυασμός. Όμως η προσπάθεια όλης της ζωής του καταστράφηκε απ΄ τον ανόητο κόσμο, απ΄ τις μάζες των μετρίων».

«Άκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου.

Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος»


Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού- και τι έχεις να χάσεις; Προς τι ο φόβος ;

Τίποτα δεν έχουμε. Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα, Χωρίς τίποτα θα φύγουμε.



Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε:

Timendi causa est nescire. που σημαίνει: η αιτία του φόβου είναι η άγνοια.

Ποια άγνοια; Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα μοναδικό λόγο. Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας.

Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση. Η άγνοια ότι το δράμα της ζωής μας είναι τέλειο.


Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός φίλος και δάσκαλος :

Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως το τέλος δεν ήρθε ακόμη....

προς τιμήν των χαμένων ηρώων....

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε।

ΚΑΒΑΦΗΣ

Θερμοπύλες